حسین(علیه‌السلام) در اين روز آنچه را كه به‌ظاهر براي انسان عزيز است و همه براي حفظ آنها دعا مي‌كنند، در ورطة خطر قطعي مي‌بيند. او دعا مي‌كند، امّا دعايش نجات ظاهري از اين ورطه و امتحان بزرگ نيست؛ دعا نكرد كه خدايا! جوانانم و برادرانم را از اين قتل و شهادت و اهل‌بيت را از اسارت، نجات بده و آنها و اصحابم را باقي بدار، يا شيرخوارم را مورد ترحّم اين اشرار قرار بده؛ نه! او اين‌گونه دعا نمي‌كرد و هيچ‌يك از اصحاب و ياورانش هم اين‌گونه دعا نمي‌كردند؛
آنها همه به شهادت مي‌انديشيدند؛ آنها از اينكه انصار خدا، انصار رسول خدا و انصار حق مي‌باشند به خود مي‌باليدند