حسین(علیه‌السلام) در این روز آنچه را كه به‌ظاهر برای انسان عزیز است و همه برای حفظ آنها دعا می‌كنند، در ورطة خطر قطعی می‌بیند. او دعا می‌كند، امّا دعایش نجات ظاهری از این ورطه و امتحان بزرگ نیست؛ دعا نكرد كه خدایا! جوانانم و برادرانم را از این قتل و شهادت و اهل‌بیت را از اسارت، نجات بده و آنها و اصحابم را باقی بدار، یا شیرخوارم را مورد ترحّم این اشرار قرار بده؛ نه! او این‌گونه دعا نمی‌كرد و هیچ‌یك از اصحاب و یاورانش هم این‌گونه دعا نمی‌كردند؛
آنها همه به شهادت می‌اندیشیدند؛ آنها از اینكه انصار خدا، انصار رسول خدا و انصار حق می‌باشند به خود می‌بالیدند