جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

عبرت از سپاه سیاه

آن سی هزار یا بیشتر لشكر خون‌‌آشام، اگرچه همة اصحاب را به

 

شهادت رساندند امّا از رخنه در قدرت روحی آنها ناتوان ماندند. این مواضع برای بشر، عبرت است باید در طول قرون و اعصار بگویند و بنویسند، در مدرسه‌ها و مكتب‌ها این ایستگاه‌های درخشان را بیاموزند‌ و درس بدهند تا بشر، خود و گوهر پاكش را بشناسد و خود را به جیفة دنیا نفروشد و معنای این كلام بزرگ علوی را درك كند:

«أَلَا حُرٌّ یَدَعُ هَذِهِ اللُّمَاظَةَ لِأَهْلِهَا إِنَّهُ لَیْسَ لِأَنْفُسِكُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةَ فَلَا تَبِیعُوهَا إِلَّا بِهَا».[1]
 

[1]. نهج‌البلاغه، حكمت 456 (ج4، ص105)؛ لیثی واسطی، عیون‌الحکم‌ و المواعظ، ص108؛ مجلسی،‌ بحارالانوار، ‌ج70، ص132- 133. «آیا آزاده‌ای نیست كه این دنیا را كه در كم‌ارزشی همچون ته‌مانده طعامی است، به اهلش واگذارد؟ به‌راستی‌كه جز بهشت هیچ قیمتی برای جانتان نیست؛ پس آن را جز به  بهشت معامله نكنید».

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: