روزی آن حضرت(علیه‌السلام) برای عیادت و احوالپرسی اسامة بن زید به منزل او رفت.
اسامه ناله می‌كرد و از غمناكی خود می‌گفت.
فرمود: «برادر چه غمی داری؟».
عرض كرد: «قرضی دارم كه شصت هزار درهم است».
امام‌حسین(علیه‌السلام) فرمود: «آن بر عهده من است».
اسامه گفت: «میترسم بمیرم و قرضم ادا نشده باشد».
فرمود: «نمیمیری تا من آن را ادا كنم».
ایشان آن قرض را پیش از مرگ او ادا كرد.[1]
[1]. ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص65؛ محدّث نوری، مستدرک‌الوسائل، ج13، ص436؛ علایلی، سموالمعنی، ص151 ـ 152.