معقول مى‌شود و پس از اینكه این اصل در هر مسئله‌اى جارى شد و عقل امكان آن را قبول كرد و احتمال آن را ردّ ننمود، اثبات آن اگرچه وقوعش از راه وحى و اخبار انبیا محسوس نباشد؛ بلكه خبر اشخاص موثّق و افرادى كه داعى به دروغ‌گفتن ندارند، عقلایى و صحیح مى‌باشد.

لذا به نقل دیگران، به وجود بسیارى از موجودات كوچك و بزرگ و حوادث جوّى و گذشته و آینده اكتفا مى‌شود. و به اخبار انبیا از وجود ملائكه و عالم غیب و بهشت و جهنم و امور دیگر اعتماد و اطمینان و یقین حاصل مى‌گردد و این روش كاملاً عقلایى و منطقى است و تخلّف از آن، خلاف عقل است.

اصالت عقیده به مهدویت از این جهت محتاج به هیچ بیانى نیست؛ زیرا هر عاقلى امكان آن را تصدیق مى‌كند و هیچ خردمندى آن را ردّ نمى‌نماید و اظهار شكّ و تردید را در آن جایز نمى‌داند. هرچه بیندیشیم و هر اندیشمندى آنچه بیندیشد، نمى‌تواند در اصالت مهدویت از این جهت ایرادى بگیرد یا حرفى بزند. همیشه این اصالت براى مسئله مهدویت و ظهور مصلح آخرالزمان، در بین ملل و امم و مسلمین و حتّى آنان‌كه به آن معتقد نیستند، مسلّم و ثابت بوده است و حتّى در بسیارى از عقاید دینى دیگر، امكان آن اگر به ذهن نزدیك‌تر نباشد، دورتر نیست و لذا از قرن دوم به بعد كه بعضى مجادلات و بحث‌ها در بین مسلمانان

رواج گرفت و پیرامون بسیارى از مسائل اسلامى سخن گفته و ردّ و قبول داشتند، این موضوع اصلاً مورد شبهه و ایرادى قرار نگرفت؛ چون به‌هیچ‌وجه شبهه یا آنچه شبیه شبهه باشد، در آن راه ندارد. پس اصالت مهدویت از این جهت صددرصد معتبر و عُقلایى و منطقى است و بیش از این نیاز به توضیح ندارد.