خوف از خدا در قرآن

الف - ﴿وَ أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى‏﴾؛[1]

«و هركس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیّت ترسید و از هوای‌نفس دوری جست، همانا بهشت منزلگاه اوست».

ب - ﴿رِجالٌ لَا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَنْ ذِكْرِاللّٰهِ وَإِقَامِ الصَّلَوةِ وَإِیتَاءِ الزَّكَوةِ یَخَافُونَ یَوْماً تَتَقَلَّبُ فیهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصَارُ﴾؛[2]

«مردانی كه هیچ كسب و تجارت، آنان را از یاد خدا و برپاداشتن نماز و ادای زكات غافل نگرداند و از روزی كه دل‌ها و دیده‎ها در آن روز، حیران و مضطرب است ترسان و هراسانند».

ج ـ ﴿یوُفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیراً﴾؛[3]

«آنها به نذر خود وفا می‎كنند و از قهر خدا در روزی كه شرّ و سختی‎اش همه اهل محشر را فرا گیرد، می‎ترسند».

د ـ ﴿وَلِمَنْ خَافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ﴾؛[4]

«و برای کسی كه از مقام (قهر و کبریایی) پروردگارش بترسد، دو باغ بهشتی است».