«هرگاه دل مؤمن از خشیت خدا بلرزد خطاها از او میریزد چنان‌كه برگ از درخت میریزد».
«گریه‌كنندگان از خشیت خدا در رفیق اعلی میباشند».
«چشمی كه از خشیت خدا بگرید، روز قیامت نخواهد گریست و قطرهای از اشك چشم، دریاهایی از آتش را خاموش مینماید».
د ـ امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) درضمن حدیثی خطاب به نوف میفرماید:
«ای نوف! قطره اشكی نیست که جاری شود از چشمی از خشیت خدا مگر اینكه دریاهایی از آتش را خاموش مینماید و كسی بزرگ‌تر از حیث رتبه و منزلت از كسی كه از خشیت و ترس از خدا گریه كند و دوست بدارد در راه خدا و دشمن بدارد در راه خدا نیست».
فرق دیگری كه میتوان بین خوف و خشیت گفت این است كه ـ چنان‌كه خواهیم گفت ـ نباید خوف و ملاحظه اسباب و عوامل آن از جهاتی كه زمینه ابتلا به غضب و عذاب الهی را فراهم مینماید، موجب یأس،
ناامیدی و غلبه حال خوف بر رجا و بیم بر امید شود، درحالی‌كه آن مرتبه از خوف كه به آن خشیت میگوییم هرچه قوی‌تر باشد، كامل‌تر است و قوّت آن موجب غلبه یأس بر روح و بر رجاء نمیشود.
بعد از اینكه منزل خشیت و اهمیّت آن دانسته شد كه از منازل مهمّه عروج و اتّصال به حق‌تعالی شأنه است، چون این منزل نیز برحسب ادراكی كه اهل‌معرفت از عظمت حقّ ـ جلّ اسمه ـ دارند مواقف و مراتب و درجات بسیار دارد، لذا در این دعا نوع اكمل آن كه افراد آن نیز برحسب همان چیزی كه گفته شد به‌سبب اختلاف مراتب فضل انواع، اختلاف مرتبه دارند از خدا خواسته میشود و آن خشیتی است كه صاحب آن، چنان به درك عظمت و جلال الهی نایل شده و آن‌چنان معرفتش كامل شده و خشیت حقّ بر او مستولی شده باشد، مثل آنكه او را (كه هرگز به چشم ظاهر دیده نمیشود) میبیند.