جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

7. اتّفاق مسلمین بر ظهور حضرت مهدی(علیه‌السلام)

راجع به ظهور مصلح آخرالزّمان در میان اصحاب و تابعین در  قرن اول هجرت و بعد از آن تا حال خلافی نبوده و همه بر ظهور آن حضرت اتّفاق داشته و دارند و اگر کسی در صحّت احادیث آن و صدور این بشارات از پیغمبر اسلام‌(ص) تردید می‌کرد حمل بر عدم استقامت سلیقه یا بی‌اطّلاعی می‌نمودند و لذا تاکنون کسی مدّعیان مهدویّت را به انکار اصل ظهور حضرت

 

مهدی‌(علیه‌السلام) رد نکرده، بلکه در اثبات بطلان ادّعای آنها به واجد نبودن اوصاف و علاماتی که برای آن حضرت در احادیث ذکر شده استناد می‌نمایند.

سویدی در سبائک‌الذهب می‌گوید:

وَالَّذِی اِتَّفَقَ عَلَیْهِ الْعُلَمَاءُ عَلَی أَنَّ الْمَهْدِیَّ هُوَ الْقَائِمُ فِی آخِرِ الْوَقْتِ، وَأَنَّهُ یَمْلأُ الأَرْضَ عَدْلاً، وَالأَحَادِیثُ فِیهِ وَفِی ظُهوُرِهِ کَثِیرةٌ؛[1]

آنچه علما بر آن اتّفاق دارند این است که مهدی آن‌کسی است که در آخرالزّمان قیام فرماید و پر کند زمین را از عدل و داد و احادیث راجع به مهدی‌(علیه‌السلام) و ظهور او بسیار است.

ابن‌ابی‌الحدید نیز در کلامی که پیش از این نگاشته شد به این اتّفاق تصریح کرده است.

ابن‌خلدون در مقدّمه گوید:

إِعْلَمْ أَنَّ فِی الْمَشْهوُرِ بَیْنَ الْکَافَّةِ مِنْ أَهْلِ الإِسْلامِ عَلَی مَمَرِّ الأَعْصَارِ أَنَّهُ لابُدَّ فِی آخِرِ الزَّمَانِ مِنْ ظُهورِ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْبَیْتِ یُؤَیِّدُ الدِّینَ وَیَظْهَرُ الْعَدْلَ وَیَتْبَعُهُ

 

الْمُسْلِموُنَ وَیَسْتَوْلِی عَلَی الْمَمَالِكِ الإِسْلامِیَّةِ وَیُسَمَّی بِالْمَهْدِیِّ؛[2]

مشهور بین تمام مسلمانان در طول تاریخ و مرور اعصار این است که چاره‌ای نیست در آخرالزّمان از ظهور مردی از اهل‌بیت پیغمبر‌(ص) که دین را تأیید و عدل را آشکار کند و مسلمانان از او پیروی نمایند و بر کشورهای اسلامی مسلّط شود و نامیده می‌شود به مهدی.

شیخ علی ناصف در غایة‌المأمول گوید:

فَائِدَة: إِتَّضَحَ مِمَّا سَبَقَ أَنَّ الْمَهْدِیَّ الْمُنْتَظَرَ مِنْ هَذِهِ الأُمَّةِ إِلَی أَنْ قَالَ ... وَ عَلَی هَذَا أَهْلُ السُّنَّةِ سَلَفاً وَخَلَفاً؛[3]

از آنچه گذشت روشن شد که مهدی منتظر از این امّت است... و اهل‌سنّت از گذشتگان و آیندگان همه بر این عقیده بوده و هستند.

علامه ابوالطیّب در کتاب الاذاعة لما کان و ما یکون بین یدی

 

الساعه، گفته است که: «مهدی در آخرالزّمان ظاهر می‌شود، و انکار او گستاخی عظیم و لغزشی بزرگ است».

و همانند این سخنان را در کلمات دانشمندان متتبّع و محقّق اهل‌سنّت فراوان می‌توان یافت.

 

[1]. سویدی، سبائک‌الذهب، ص346.

[2]. ابن‌خلدون، تاریخ (مقدمه)، ج1، ص311.

[3]. ناصف، غایة‌المأمول، ج5، ص362، 381.

موضوع: 
نويسنده: