پنجشنبه: 9/فرو/1403 (الخميس: 18/رمضان/1445)

1ـ تقرب و ارتقای درجه

یكی از بزرگ‌ترین نتایج قیام سیدالشهدا‌(علیه‌السلام) ، ثمرات قرب و ارتقای درجه آن حضرت در نزد خداوند متعال است.

به‌طوری‌كه از احادیث و اخبار استفاده می‎شود، فداكاری حسین‌(علیه‌السلام) ، و تحمل آن نوائب و مصائب در راه خدا و نجات دین خدا، نتایج عظیمه و بركات كثیره بخشید كه زبان و قلم ما از توصیف و تشریح آن عاجز است.

بهتر این است كه خوانندگان، خود كتاب‌های حدیث و مقاتل مانند عوالم‌العلوم، بحارالانوار، نفس‌المهموم و كتاب‌های فارسی مثل ناسخ‌التواریخ را مطالعه كنند و اخباری را كه در فضیلت و تقدیر از فداكاری حسین‌(علیه‌السلام)  و اصحاب و دوستان و شیعیان و زوّار و گریه‌كنندگان در مصیبت آن حضرت و انشاد شعر و گریانیدن و یاد از تشنگی آن شهید مظلوم در هنگام نوشیدن آب، روایت شده بخوانند تا بدانند خداوند متعال حسین‌(علیه‌السلام)  را به چه انعامات عالیه و اكرامات عظیمه مخصوص گردانیده است.

فقط ما برای تیمّن و تبرّك یكی از آن احادیث را در اینجا نقل می‎كنیم:

شیخ صدوق(قدس‌سره) به سند خود از حضرت امام‌باقر‌(علیه‌السلام)  یا حضرت امام‌صادق‌(علیه‌السلام)  روایت كرده كه پیغمبر‌(ص)  در خانه امّ‌سلمه بود، و به او فرمود: كسی بر من وارد نشود، در این اثنا حسین‌(علیه‌السلام)  آمد و امّ‌سلمه نتوانست او را منع كند، حسین‌(علیه‌السلام)  بر پیغمبر‌(ص)  وارد شد، و امّ‌سلمه نیز به دنبال او شرفیاب شد، دید حسین‌(علیه‌السلام)  بر سینه پیغمبر‌(ص)  است، و پیغمبر‌(ص)  گریه می‎كند، و در دستش چیزی است كه آن را می‎گرداند، پس فرمود: «ای امّ‌سلمه این جبرئیل است كه به من خبرمی‎دهد، این (حسین‌(علیه‌السلام) ) مقتول است و این خاك زمینی است كه در آن كشته می‎شود، آن را نزد خود نگهدار، وقتی كه تبدیل به خون شد، حبیب من كشته شده است». امّ‌سلمه عرض كرد: یا رسول‌الله از خدا بخواه تا كشته شدن را

 

از او دفع كند، فرمود: «خواستم، پس خدا وحی كرد كه برای او درجه‎ای است كه به آن درجه احدی از مخلوق نمی‎رسد، و همانا كه برای او شیعه‎ای است كه شفاعت می‎كنند، و شفاعتشان پذیرفته می‎شود، و همانا مهدی‌‌(علیه‌السلام)  از فرزندان اوست، پس خوشا به حال كسی كه از دوستان حسین‌(علیه‌السلام)  باشد، و شیعیان او به خدا سوگند روز قیامت رستگارند».[1]

 

[1]. صدوق، الامالی، ص203؛ ر.ک: مجلسی، بحارالانوار، ج44، ص225؛ بحرانی، اصفهانی، عوالم‌العلوم، ص128 ـ 129؛ محدث قمی، نفس‌المهموم، ص65 ـ 66، ح24.

نويسنده: