2. ايمان به پيغمبران خدا و نبوت

 ايمان به پيغمبران خدا و نبوت آنها است؛ اسلام، نبوت همه پيغمبران خدا را تأييد كرده و از خدمات و كوشش‌هاي هر يك از آنان در راه هدايت انسان‌ها تقدير كرده است و به پيروانش دستور مي‌دهد كه بگوييد:

(آمَنَّا بِاللّٰهِ وَمَآ أُنْزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ

وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ)^[1]

كه خلاصه، مفادش اين است كه ما به خدا و آنچه بر خودمان به‌وسيله حضرت محمد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نازل شده و آنچه به تمام پيغمبران از ابراهيم و موسي و عيسي و ديگران نازل شده ايمان داريم و ميان پيغمبران جدايي نمي‌اندازيم چون همه، مردم را به خدا مي‌خواندند و از جانب خدا براي راهنمايي بشر مأموريّت داشتند؛ نهايت اين است كه مكتب انبيا مانند مدرسه‌اي است كه كلاس‌هاي متعدّد داشته باشد به‌ترتيب و به‌تدريج افتتاح و تكميل شده است تا به رسالت حضرت خاتم‌الانبيا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) به آخرين مرتبه كمال رسيد و پيامبري به وجود آن حضرت ختم و پايان يافت.