پنجشنبه: 9/فرو/1403 (الخميس: 18/رمضان/1445)

2. ایمان به پیغمبران خدا و نبوت

 ایمان به پیغمبران خدا و نبوت آنها است؛ اسلام، نبوت همه پیغمبران خدا را تأیید كرده و از خدمات و كوشش‌های هر یك از آنان در راه هدایت انسان‌ها تقدیر كرده است و به پیروانش دستور می‌دهد كه بگویید:

(آمَنَّا بِاللّٰهِ وَمَآ أُنْزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ
 
وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ)[1]

كه خلاصه، مفادش این است كه ما به خدا و آنچه بر خودمان به‌وسیله حضرت محمد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نازل شده و آنچه به تمام پیغمبران از ابراهیم و موسی و عیسی و دیگران نازل شده ایمان داریم و میان پیغمبران جدایی نمی‌اندازیم چون همه، مردم را به خدا می‌خواندند و از جانب خدا برای راهنمایی بشر مأموریّت داشتند؛ نهایت این است كه مكتب انبیا مانند مدرسه‌ای است كه كلاس‌های متعدّد داشته باشد به‌ترتیب و به‌تدریج افتتاح و تكمیل شده است تا به رسالت حضرت خاتم‌الانبیا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) به آخرین مرتبه كمال رسید و پیامبری به وجود آن حضرت ختم و پایان یافت.

 

[1]. بقره، 136. «ما به خدا ایمان آورده‏ایم و به آنچه بر ما نازل شده و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و پیامبران از فرزندان او نازل گردید، و (همچنین) آنچه به موسى و عیسى و پیامبران (دیگر) ازطرف پروردگار داده شده است، و در میان هیچ‌یك از آنها جدایى قائل نمى‏شویم، و در برابر فرمان خدا تسلیم هستیم (و تعصبات نژادى و اغراض شخصى، سبب نمى‏شود كه بعضى را بپذیریم و بعضى را رها كنیم».

نويسنده: