يكي ديگر از اتّفاقات تاريخي ماه مبارك رمضان، وفات حضرت ابوطالب است. بنابه قول شيخ مفيد قدس‌سره در هفتم ماه رمضان سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، ابوطالب يگانه حامي و كفيل پيامبر (ص) وفات نمود.
همان بزرگ‌مرد ارجمندي كه از اجتماع قريش و نقشه‌ها و تهديدها و قطع روابط و آزار و اذيّت ايشان بيم نداشت و تا زنده بود، با خلوص نيّت، از پيامبر اسلام (ص) حمايت كرد و به او گفت:
«اي پسر برادرم! برو و هرچه دوست داري بگو؛ به خدا سوگند تو را در هيچ پيشامدي تنها نمي‌گذارم».
از امام محمد باقر (ع) روايت شده است:
«اگر ايمان ابي‌طالب را در يك كفه ترازو و ايمان اين خلق را در كفه ديگر بگذارند، ايمان او سنگين‌تر خواهد بود».[2]
مقام آن حضرت چنان رفيع بود كه پيامبر (ص) در مصيبتش گريان شد و بسيار اندوهناك گرديد.[3]