* شناخت خداوند از طریق امام(ع)

بدیهی است مجرّد تلفّظ به این کلمه طیّبه، و شهادت بر رسالت، موجب ترتّب احکام شرعی خاصّ است،‌ امّا آثار معنوی و امان از آتش در صورتی بر آن مترتّب می‌شود که توأم با آگاهی و معرفت و بصیرت و شناخت صحیح باشد، و لذا چون این

آگاهی و معرفت، بدون معرفت و ولایت امام(ع) محقّق نخواهد شد، و از کمبودها و انحرافات مصون نمی‌شود، فرمود:

«بِشُرُوطِهَا وَأنَا مِنْ شُرُوطِهَا»؛

باید خدا را از طریق امام(ع) که طریق به‌سوی خدا است شناخت، و هیچ راه دیگری، مصون از اشتباه و خطا نیست:

خطر قول به تجسّم، و قول به تعطیل، و قول به جبر، و قول به تعدّد قدما و قول به وحدت وجود و اقوال و گفته‌های باطل دیگر همه در پیش است که فقط با تمسّک به قرآن و عترت (ثقلین) می‌توان از این خطرات نجات یافت.