بشر، اگر میلیاردها میلیارد سال، با سرمایه‌های هنگفت، و نیروهای فراوان، و تکنولوژی‌های عظیم، در عالم آفرینش، جستجو و تحقیق کند، باز هم جز به گوشه‌ای اندک از اسرار آفرینش الهی دست پیدا نخواهد کرد، و در مقابل آنچه از آفرینش نمی‌داند، خود را ذرّه‌ای کمتر از اتم در مقابل بزرگ‌ترین سیّارات می‌بیند، و لسان حالش این است که:
|
دل گـرچـه در این بادیه بسیار شتافت |
|
|
|
|
یک موی ندانست و بسی موی شکافت |
|
|
انـدر دل من هـزار خـورشید بتـافـت |
|
|
|
|
و آخــر به کمـــال ذرّه‌ای راه نیــافت |
|