جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)


27. ‌همانند هارون(ع) نسبت به موسی(ع)

عَنْ عُمَر وَأَنَس وَجَابِر بْنِ عَبْدِ اللهِ وَغَیْرِهِمْ: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«عَلِیٌّ مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ موُسَی إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِیَّ (بَعْدی)».[1]

 

از عمر و انس و جابر بن عبدالله و غیر آنان روایت است كه پیامبر(ص) فرمود:

«نسبت علی به من همان نسبتی است كه هارون به موسی داشت منهای نبوّت».

 

 

[1]. دیلمی، فردوس‌الاخبار، ج3، ص88؛ طبرانی، المعجم‌الكبیر، ج1، ص148؛ ج2، ص247؛ ج4، ص184؛ ج24، ص146 – 147؛ سیوطی، الجامع‌الصغیر، ج2، ص177.

ابن عبدالبر در الاستیعاب (ج3، ص1097) در ترجمه امام علی بن ابی‌طالب×  می‌نویسد: این كلام رسول خدا| كه به علی فرمود: «تو نسبت به من همچون موسی هستی نسبت به هارون (پیامبر)» را جمعی از یاران رسول اكرم| روایت كرده‌اند و این از حیث سند ازجمله بهترین آثار ثبت شده و صحیح‌ترین آنهاست.

خوارزمی در كتاب مقتل‌الحسین× (ج1، ص48) گفته است: این حدیث را جماعتی از صحابیان روایت كرده‌اند كه عبارتند از: علی، عمر، عامر بن سعد، سعد بن ابی‌وقّاص، امّ‌سلمه، ابوسعید، ابن‌عباس، جابر، ‌ابوهریره، جابر بن سمره، جشی بن جناده، انس، مالك بن جویرث، ابوایوب، یزید بن أبی‌أوفی، ابورافع، زید بن أرقم، براء، عبدالله بن ابی‌أوفی، معاویة بن ابی‌سفیان، ابن‌عمر، بریدة بن حصیب، خالد بن عرفطه، حذیفة بن اسید، ابوالطفیل، اسماء بنت عمیس، فاطمه دخت پیامبر اكرم| و فاطمه دخت حمزة بن عبدالمطلب.

گنجی شافعی در كفایةالطالب (باب 70، ص283) می‌نویسد: حاكم نیشابوری گفته است: این حدیث در حد تواتر است.

حاكم حسكانی در شواهدالتنزیل (ج1، ص195)‌ می‌نویسد: این همان حدیث منزلت است كه شیخ ما ابوحازم درباره آن می‌گوید: آن را با پنج هزار سند تخریج نموده‌ام.

سیوطی در الدرالمنثور (ج3، ص266)؛ ابن‌عساكر در تاریخ مدینة دمشق (ج42، ص112 – 117)؛ و ابن‌حجر عسقلانی در الاصابه (ج4، ص468)؛ از سعد بن ابی‌وقّاص نقل كرده‌اند: علی بن ابی‌طالب همراه رسول خدا| از مدینه بیرون رفت. وقتی به حجةالوداع رسید و پیامبر| عازم تبوك بود گریست و به پیامبر| چنین گفت: «مرا میان زنان و اطفال نهاده و خود به تبوك می‌روید».

رسول خدا| فرمود: «آیا راضی نیستی موقعیتت نسبت به من همچون موقعیت هارون به موسی باشد جز در نبوت؟!».

نیز ر.ک: متقی هندی، كنزالعمال، ج13، ص171 – 172؛ هیثمی، مجمع‌الزوائد، ج9، ص110.

نويسنده: