46. اگر در دل همه، مهر علي(ع) بود

عَنْ ابنِ عَبَّاسِ: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«لَوِ اجْتَمَعَ النَّاسُ عَلَی حُبِّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ لَـمَا خَلَقَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ النَّارَ».[1]

از ابن‌عباس روايت شده كه رسول خدا(ص) فرمود:

«اگر مردم بر محبت علي بن ابي‌طالب اتّفاق داشتند خداي بزرگ، آتش دوزخ را نمي‌آفريد».

[توضيح: علي بن عيسي اربلي در شرح اين روايت مي‌نويسد: راز مطلب اين است كه محبّت علي(ع) فرع محبّت پيامبر است و محبّت پيامبر(ص) فرع محبّت خدا و توحيد او و عمل به تكاليف و اطاعت از اوامر و نواهي الهي و التزام به كتاب و سنّت نبوي است. بديهي است اگر مردم همگي بر اين فطرت مبارك پايبند بودند، خداوند دوزخ را نمي‌آفريد».[2]

عالم ديگري در ذيل حديث فوق مي‌گويد: از اين حديث

شريف فهميده مي‌شود كه عذاب و آتش فقط براي مخالفان (يعني دشمنان امير و فرزندانش(ع)، آفريده شده است.]

[1]. ديلمي، فردوس‌الاخبار، ج3، ص419؛ خوارزمی، المناقب، ص67؛ قندوزی، ينابيع‌الموده، ج1، ص272 – 276؛ ج2، ص293.

[2]. اربلی، کشف‌الغمه، ج1، ص98.