76. پرسش در قیامت

عَن أَبِی بَرْزَة قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«لَا تَزُولُ قَدَمَا عَبْدٍ حَتَی یُسْأَلَ عَنْ أَرْبَعَةٍ: عَنْ جَسَدِهِ فیمَا أَبْلَاهُ، وَعُمرِهِ فِیمَا أَفْنَاهُ، وَمَالِهِ مِنْ أَیْنَ اكْتَسَبَهُ وَفِیمَا أَنْفَقَهُ، وَعَنْ حُبِّ أَهْلِ الْبَیْتِ».

فَقیلَ: یَا رَسُولَ اللهِ!، فَمَا عَلَامَةُ حُبِّكُمْ؟

فَـضَـرَبَ ـ صَلَّی ‌اللهُ ‌عَلَیْهِ ‌وَ آلِهِ ـ بِیَدِهِ عَلَی مِنْكَبِ عَلِیٍّ(ع).[1]

ابی‌برزه روایت كرده كه رسول خدا(ص) فرمود:

«هیچ بنده‌ای [روز قیامت] گام از گام بر نمی‌دارد تا از چهار چیز بازخواست شود: از جسدش كه در چه راهی آن را فرسوده، از عمرش كه آن را در چه راهی صرف نموده، از مالش كه از كجا آورده و در چه راهی خرج كرده، و از دوستی با ما اهل‌بیت(ع) كه در دل پرورده یا نه؟].

سؤال شد: ای رسول خدا! نشانه دوستی با شما [پس از شما] چیست»؟

پیامبر خدا(ص) دست خود را بر شانه علی(ع) [كه كنارش ایستاده بود] زد.

[1]. طبرانی، المعجم‌الاوسط، ج2، ص348؛ خوارزمی، المناقب، ص76 - 77؛ هیثمی، مجمع‌الزوائد، ج10، ص246.