76. پرسش در قيامت

عَن أَبِي بَرْزَة قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«لَا تَزُولُ قَدَمَا عَبْدٍ حَتَی يُسْأَلَ عَنْ أَرْبَعَةٍ: عَنْ جَسَدِهِ فيمَا أَبْلَاهُ، وَعُمرِهِ فِيمَا أَفْنَاهُ، وَمَالِهِ مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبَهُ وَفِيمَا أَنْفَقَهُ، وَعَنْ حُبِّ أَهْلِ الْبَيْتِ».

فَقيلَ: يَا رَسُولَ اللهِ!، فَمَا عَلَامَةُ حُبِّكُمْ؟

فَـضَـرَبَ ـ صَلَّی ‌اللهُ ‌عَلَيْهِ ‌وَ آلِهِ ـ بِيَدِهِ عَلَی مِنْكَبِ عَلِيٍّ(ع).[1]

ابي‌برزه روايت كرده كه رسول خدا(ص) فرمود:

«هيچ بنده‌اي [روز قيامت] گام از گام بر نمي‌دارد تا از چهار چيز بازخواست شود: از جسدش كه در چه راهي آن را فرسوده، از عمرش كه آن را در چه راهي صرف نموده، از مالش كه از كجا آورده و در چه راهي خرج كرده، و از دوستي با ما اهل‌بيت(ع) كه در دل پرورده يا نه؟].

سؤال شد: اي رسول خدا! نشانه دوستي با شما [پس از شما] چيست»؟

پيامبر خدا(ص) دست خود را بر شانه علي(ع) [كه كنارش ايستاده بود] زد.

[1]. طبرانی، المعجم‌الاوسط، ج2، ص348؛ خوارزمي، المناقب، ص76 - 77؛ هيثمی، مجمع‌الزوائد، ج10، ص246.