97. فضائل ويژه علي(ع)

عَنْ عَمْرِو بْنِ مَيْموُن: إِنِّي لَـجَالِسٌ إِلَی ابْنِ عَبَّاس إِذْ أَتَاهُ تِسْعَةُ رَهْطٍ فَقَالُوا: يَا ابْنَ عَبَّاس، إِمَّا أَنْ تَقوُمَ مَعَنَا وَإِمَّا أَنْ تَخْلوُ بِنَا مِنْ بَيْنِ هَؤُلَاءِ.

فَقَالَ ابْنُ عَبَّاس: بَلْ أَنَا أَقُومُ مَعَكُمْ، وَهُوَ يَوْمَئِذٍ صَحِيحٌ قَبْلَ أَنْ يُعْمَی.

قَالَ: فَابْتَدَأُوا فَتَحَدَّثُوا، فَلَا نَدْرِي مَا قَالُوا، قَالَ: فَجَاءَ يَنْفَضُ ثَوْبَهُ وَيَقُولُ: أُفٍّ وَتُفٍّ! وَقَعُوا فِي رَجُلٍ لَهُ بِضْعُ عَشْرَةَ فَضَائِلَ لَيْسَتْ لِأَحَدٍ غَيرُهُ، وَقَعُوا فِي رَجُلٍ قَالَ لَهُ النَّبِيُّ(ص):

«لَأَبْعَثَنَّ رَجُلاً  لَا يُـخْزِيهِ اللهُ أَبَداً، يُـحِبُّ اللهَ وَرَسُولَهُ ـ إِلَی أَنْ قَالَ: وَأَخَذَ رَسُولُ اللهِ ـ صَلَّی ‌الله ‌عَلَيْهِ ‌وَآلِهِ ـ ثَوْبَهُ فَوَضَعَهُ عَلَی عَلِيٍّ وَفاطِمَةَ وَحَسَنٍ وَحُسَيْنٍ وَقَالَ: ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ اللّٰهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُم تَطْهِيراً﴾[1]».[2]

عمرو بن ميمون گويد: در حضور ابن‌عباس بودم كه هفت تن[3] نزد او آمدند و گفتند: يا قيام كن و از مجلس فاصله بگير (تا در جاي خلوت با هم گفتگو كنيم) يا از هم‌نشينان خود كناره گير و با ما خلوت كن.

ابن‌عباس گفت: با شما هستم. (راوي گويد) وقوع اين جريان در ايامي بود كه ابن‌عباس هنوز نابينا نشده بود.

ابن‌ميمون گويد: آنها به گوشه‌اي رفته و سخن آغاز كردند. ما نفهميديم چه سخناني بين آنان رد و بدل شد. ابن‌عباس درحالي‌كه ناراحت به نظر مي‌رسيد و جامه‌هايش را مي‌تكاند مي‌گفت: اف و تف بر شما! به مردي ناسزا مي‌گويند كه ده‌ها فضائل ويژه دارد. به شخصيتي بدبين‌اند و بدگويي مي‌كنند كه رسول خدا(ص) [در جنگ خيبر كه ديگران رفتند و عاجزانه برگشتند] دربارة او فرمود:

«كسي را براي مبارزه مي‌فرستم كه خداوند هرگز او را خوار و ذليل نكرد؛ او دوستدار خداوند و رسول است تا جايي كه ابن‌عباس گفت: رسول خدا جامة خويش را روي علي و فاطمه و حسن و حسين قرار داد و فرمود:

جز اين نيست كه خداوند اراده كرده تا آلودگي را از شما اهل‌بيت بزدايد و شما را پاك گرداند پاك گرداندني...».

[1]. احزاب، 33.

[2]. حاکم نيشابوری، المستدرك، ‌ج3، ص132 – 133؛ احمد بن حنبل، مسند، ج1، ص330 - 331؛ ‌نسائی، خصائص اميرالمؤمنين(ع)، ص61 – 63؛ ابن‌عساکر، تاريخ مدينة دمشق، ج42، ص101؛ هيثمی، مجمع‌الزوائد، ج9، ص119.

[3]. ظاهراً متشكل از هفت طايفه بوده‌اند.