102. سرانجام ما و شیعیان

قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِذَا كَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ أَخَذْتُ بِحُجْزَةِ اللهِ وَأَخَذْتَ أَنْتَ بِحُجْزَتِی وَأَخَذَ وُلْدُ كَ بِحُجْزَتِكَ، وَأَخَذَتْ شِیعَةُ وُلْدِكَ بِحُجْزَتِهِمْ فَتَرَی أَیْنَ یُؤْمَرُ بِنَا».[1]

رسول خدا(ص) فرمود:

«چون رستاخیز برپا شد به خدا متوسل خواهم شد و تو به من متوسل می‌شوی و فرزندانت به تو متوسل می‌شوند و پیروان ذریه‌ات به آنها متوسل می‌شوند و خواهی دید كه ما را به كجا هدایت خواهند كرد».

[1]. زمخشری، اساس‌البلاغه، ص‌155 و مانندش در ربیع‌الابرار (زمخشری، ج2، ص159)  در باب خیر و صلاح و ذكر اخیار و صلحا ثبت شده است. و در نظم درر السمطین (زرندی، ص243) در حدیثی چنین است و امت خود را به چنگ‌ زدن به اهل‌بیتش سفارش نمود، و توضیح داد كه خاند‌انش، دامن پیامبرشان را (در رستاخیز) خواهند گرفت و ... .