103. خدا با علي(ع) راز گفت

عَنْ جُنْدَبِ بْنِ نَاجِيَة (أَوْ نَاجِيةِ بْنِ جُنْدَب): لَـمَّا كَانَ يَوْمُ غَزْوَةِ الطَّائِفِ قَامَ النَّبِيُّ ـ صلّی‌ الله ‌عليه ‌وآله ـ مَعَ عَلِيٍّ ـ عليه ‌السلام ـ مَلِيّاً ثُمَّ مَرَّ فَقَالَ لَهُ أَبُو بَكْرٍ: يَا رَسُولَ اللهِ، لَقَدْ طَالَتْ مُنَاجَاتُكُ عَلِيّاً مُنْذُ الْيَوْم، فَقَالَ ـ صلّی‌ الله ‌عليه ‌وآله ـ

«مَا أَنَا انْتَجَيْتُهُ وَلَكِنَّ اللهَ انْتَجَاهُ».[1]

از جندب بن ناجيه (يا ناجية بن جندب) نقل است كه: در روز جنگ طائف رسول خدا(ص) مدّتي با علي(ع) به راز سخن گفت

و چون گفتگو‌ها طولاني شد، ابوبكر به حضرت گفت: اي رسول خدا! گفتمان و رازگويي‌تان به درازا کشيد. حضرت فرمود:

«من با او راز نمي‌گفتم بلکه خداوند با او راز مي‌گفت».

[1]. متقی هندی، كنزالعمال، ج13، ص139، به نقل از: طبراني، المعجم‌الکبیر، ج2، ص186؛ و ابن‌مغازلي در المناقب (ص124) از جابر نقل كرده است كه رسول خدا(ص) در جنگ طائف با علي در گوشي سخن گفت و اين گفتگو به درازا كشيد. يكي از آن دو مرد گفت: جدّاً رازگويي درازي با پسرعمّش داشت.

اين كلام به آن حضرت رسيد فرمود: «من با او راز نگفتم بلكه خدا بود كه با او راز گفت.»

و مانند اين از انس نقل شده است. عینی، مناقب سيدنا علي، ص34. نيز ر.ک: ترمذي، الجامع‌الصحيح، ج5، ص303؛ ابن‌عساکر، تاريخ مدينة دمشق، ج42، ص314.