107. امام اولیای خدا

عَنْ أَنَس: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِنَّ ربَّ الْعَالَمِینَ عَهِدَ إِلَیَّ عَهْداً فِی عَلِیِّ بْنِ أَبِی ‌طَالِبٍ فَقَالَ: إِنَّهُ رَایَةُ الْـهُدَی، وَمَنَارُ الْإِیمَانِ وَإِمَامُ أَوْلیَائِی، وَنُورُ جَمِیعِ مَنْ أَطَاعَنِی.

یَا أَبَا بَرْزَةِ، عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ أَمیِنِی غَداً فِی الْقِیَامَةِ وَصَاحِبُ رَایَتِی فِی الْقِیَامَةِ عَلَی مَفَاتِیحِ خَزَائِنِ رَحَمَةِ رَبِّی».[1]

از انس نقل است كه رسول خدا(ص) فرمود:

«پروردگار جهان دربارة علی بن ابی‌طالب عهدی بسته است كه او عَلَم هدایت، منار ایمان و امام دوستان و پیروان من است. او روشنایی كسانی است كه مرا اطاعت كنند.

ای ابوبرزه! علی بن ابی‌طالب در روز رستاخیز امین

من خواهد بود؛ و او در قیامت صاحب علم و پرچم‌دار من است [و امین] بر كلیدهای گنجینه‌های رحمت[2] پروردگارم».

[1]. ابونعیم اصفهانی، حلیةالاولیاء، ج1، ص 66؛ خوارزمی، المناقب، ص311 ـ 312؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج14، ص102؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص330؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج1، ص233 – 234؛ ج2، ص485. نیز مراجعه شود به: عینی، مناقب سیدنا علی، ‌ص62.

[2]. [در تاریخ بغداد، به جای «رحمت»، «جنت» آمده است].