107. امام اولياي خدا

عَنْ أَنَس: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِنَّ ربَّ الْعَالَمِينَ عَهِدَ إِلَيَّ عَهْداً فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي ‌طَالِبٍ فَقَالَ: إِنَّهُ رَايَةُ الْـهُدَی، وَمَنَارُ الْإِيمَانِ وَإِمَامُ أَوْليَائِي، وَنُورُ جَمِيعِ مَنْ أَطَاعَنِي.

يَا أَبَا بَرْزَةِ، عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَميِنِي غَداً فِي الْقِيَامَةِ وَصَاحِبُ رَايَتِي فِي الْقِيَامَةِ عَلَی مَفَاتِيحِ خَزَائِنِ رَحَمَةِ رَبِّي».[1]

از انس نقل است كه رسول خدا(ص) فرمود:

«پروردگار جهان دربارة علي بن ابي‌طالب عهدي بسته است كه او عَلَم هدايت، منار ايمان و امام دوستان و پيروان من است. او روشنايي كساني است كه مرا اطاعت كنند.

اي ابوبرزه! علي بن ابي‌طالب در روز رستاخيز امين

من خواهد بود؛ و او در قيامت صاحب علم و پرچم‌دار من است [و امين] بر كليدهاي گنجينه‌هاي رحمت[2] پروردگارم».

[1]. ابونعيم اصفهانی، حليةالاولياء، ج1، ص 66؛ خوارزمي، المناقب، ص311 ـ 312؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج14، ص102؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص330؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج1، ص233 – 234؛ ج2، ص485. نيز مراجعه شود به: عینی، مناقب سيدنا علی، ‌ص62.

[2]. [در تاريخ بغداد، به جاي «رحمت»، «جنت» آمده است].