«اَلْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِی»؛^[1]

«مهدی از فرزندان من است»

یا: «اَلْمَهْدِیُّ مِنْ عِتْرَتِی مِنْ وُلْدِ فَاطِمَةَ»؛^[2]

«مهدی از اهل‌بیت من و از فرزندان فاطمه است».

یا: «اَلْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِكَ»؛^[3]

«مهدی از فرزندان توست».

این یك عنوان خاصّ و لقب مختصّ شخص معیّن و فوق‌العاده عزیزی است كه پیامبر (ص) به ظهور او بشارت داده است و اهل‌بیتش علیهم‌السلام و همه مسلمانان را فراخوانده است كه در ردیف منتظران ظهور آن حضرت باشند.

مهدی به معنای هدایت شده به‌حسب معانی متعدّد هدایت از قبیل ارائه طریق و ایصال الی المطلوب و موارد دیگر در غیر انسان نیز به

كار می‌رود و آیه:

﴿رَبُّنَا الَّذِی أَعْطَى كُلَّ شَیْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ‌  هَدَی﴾؛^[4]

«گفت: پروردگار ما همان كسی است كه به هر موجودی، آنچه را لازمه آفرینش او بوده داده؛ سپس هدایت كرده است!».

به این معنا دلالت دارد.

بااین‌همه به نظر می‌رسد از بررسی مواردی كه این كلمه در آنها به كار رفته است، این نتیجه به دست می‌آید كه هدایت، اغلب در افرادی كه هدایت خدا در آنها مؤثّر بوده است به كار می‌رود.

بر این اساس باید گفت:

اَلْمَهْدِیُّ مَنْ هَدَاهُ اللهُ وَقَبِلَ هِدَایَتَهُ وَاهْتَدَی بِهَا بِعِنَایَةٍ مِنْهُ وَتَوْفِیقِهِ؛

یعنی كسی كه هدایت خدا شامل حال او شده، ‌مهدی است. به‌عبارت‌دیگر هدایت به معنای ارائه طریق، متوجه او شده است و به واسطه عنایت و توفیق الهی در او نتیجه بخش واقع شده است كه عالی‌ترین مصادیق آن انبیا و ائمّه  علیهم‌السلام هستند.

برحسب اخبار معتبر، «مهدی» لقب همان موعود آخرالزّمان است كه حتّی نسب و اوصاف او در احادیث معتبر مورد اشاره قرار گرفته است

كه آن جز بر امام دوازدهم فرزند حضرت امام‌حسن‌ عسکری‌ (ع) بر احدی قابل تطبیق نیست و لقب مهدی به این معنا كه مورد هدایت خدا و احیا‌كننده اسلام و پركننده جهان از عدل و داد و دارای صفات ممتاز است، اوّلین‌بار در مورد آن حضرت به كار رفت و این كار در عصر خود پیامبر (ص) ‌توسّط شخص آن حضرت انجام گرفت و مهدی به‌عنوان منجی و رهایی‌بخش و الفاظ مترادف دیگر از این قبیل از جانب خدا، تنها لقب اوست.

و مهدویّت به مفهوم نوعیّه از هیچ‌یك از روایات نقل‌شده از پیامبر (ص) و ائمّه  علیهم‌السلام قابل استفاده نیست.