شخصیّت الهی امیرالمؤمنین(ع)
ولا حول ولا قوّة إلّا بالله العلیّ العظیم
وآخر دعوانا أن الحمد لله ربّ العالمین
[1]. کراجکی، کنز الفوائد، ص181؛ مجلسی، بحار الانوار، ج91، ص94، ب32، ح10. او در ایمانش بزرگ بود و در علم و بصیرتش بزرگ بود، در زهد و پرهیزکاریش بزرگ بود، در شجاعت و فداکاریهایش بزرگ بود، و در یاری حق و برپا داشتن عدل و دادگریاش بزرگ بود، در دلسوزی به یتیمان و رحم بر بیوهزنان و بینوایان بزرگ بود، در یاری کردنش برای فقیران و بیچارگان بزرگ بود، در ترس از خدا بزرگ بود، در فصاحت و بلاغتش بزرگ بود، در خوراکش و نوشیدنش و لباس و پوشاکش بزرگ بود، او در همه کارهایش بزرگ بود. خدای بزرگ آفریننده این انسان و قراردهنده اینهمه بزرگیها در او چقدر بزرگ است؛ بزرگ و بلندمرتبه است خدایی که آفریننده این وجودی است که در برابر عظمت او اظهار کوچکی و در مقابل جلال و جبروت او اظهار خواری و ناچیزی میکند، صاحب اینهمه بزرگیها از مقام کبریا و عظمت او میترسد و در پیشگاه او به ناتوانی و عجز خود و نیازمندی خود اعتراف می کند. او است که میگوید: «خدایا این عزت مرا بس که بنده تو باشم و این افتخار مرا بس که تو پروردگار من باشی».