بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله تعالی: إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِی كِتَابِ اللهِ/توبه،36.
اكنون ماه ذی الحجة الحرام، كه یكی از اشهر حرم و از ماه‌های دوازده‌گانه‌ای است كه رسمیت قرآنی و وحیانی دارد و عندالله و فی كتاب الله، اثنی عشر، دوازده ماه است، مانند هر سال، روحی تازه و نشاطی نو و خودباوری جدید و شور و اشتیاق به سیر الی الله و عروج به معارج ملكوتی از شرق و غرب جهان، صدها هزار انسان در همایش حج در مسجد الحرام، در عرفات و در مشعر الحرام شركت می‌كنند و برادری این امت بزرگ را به تمام جهان نشان می‌دهند.
همه بدون توجه به امتیازات ظاهری و عنوان‌های دنیوی و فاصله‌های دور و دراز و مرزهای جغرافیایی، یك زبان و با هم و در كنار هم، لبیك‌گویان، با خدا سخن می‌گویند و او را سپاس و ستایش می‌كنند.
حالی خوش‌تر از این حال و محیطی روحانی‌تر از آن نیست. خدا را به دل می‌یابند و خود را به او - كه به همه اقرب من حبل الورید است- نزدیك می‌بینند. پرده‌ها و حجاب‌ها همه به یك سو رفته و بساط قُرب، گسترده گردیده است.
آری! چه زیبا است هلال ماه ذی الحجة الحرام. نور و جلوه‌ی آن، دل‌ها را امیدوار و به حاجت‌مندان و توبه‌كنندگان و آمرزش‌خواهان، نوید قضاء حوائج و قبول توبه و مغفرت می‌دهد كه همه بیائید و بشتابید و نوای دل‌نواز «لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً» را بشنوید و خود را برای اعاده‌ی حیثیت و عروج به معارج قرب الهی آماده سازید.
هُشیار باشید! مبادا دقیقه و ثانیه‌ای از این فرصت را به غفلت از دست بدهید.

چه حال خوش و پاكی است حال احرام؛ حال جدائی از گرفتاری‌های مادی و ابتلائات حیوانی، برای اهل معرفت و باریافتگان به عالم قدس. حالی از آن لذت بخش‌تر نیست.

درس‌های این همایش، همه نفی استكبار، نفی استعباد، نفی استعمار و استذلال و استحقار است. همه بنده یك خدا، شاگرد یك مكتب و مدرسه، لافضل لعربیهم علی عجمیهم، كلهم سواسیة كأسنان المشط.
پیام این همایش به همه جهانیان، «تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَ بَیْنَكُمْ أَلّا نَعْبُدَ إِلّا اللهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ الله» می‌باشد. پیام و معنائی كه در سازندگی و اعتلای انسانیت، هیچ ماده و درس و معنائی، سازنده‌تر و جامع‌تر از آن نیست كه در همان كلمه دعوت در آغاز اسلام، در آن جمله كوتاه، این معنای بزرگ درج است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا.
پیام این همایش‌ «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاكُمْ» و «كُونُوا عِبَادَ اللهِ مُتَحَابّین» و پاكدلی از كینه و از خودكامگی و خودبینی است.
این مجالس را نمی‌توان با این الفاظ ما تفسیر كرد. اطلاق مدرسه و دانشگاه و این اصطلاحات، در معرفی این همایش، كافی نیست.
طواف خانه‌ی خدا و نماز در مقام ابراهیم، اعلام عبودیت فردی و جمعی و اعلام بندگی و پرستش خدا، و نجات از استعباد و استحقار بشر، و آزادی از عقاید خرافی شرك و بت‌پرستی است. این مراسم، همه‌اش اعلام توحید و همدمی و همراهی با موحدین و برائت از متكبرین و مستكبرین و مشركین است.
عرفات، آن صحرای بهشتی و آن حال عرض نیاز و فقر به درگاه الهی، حالی است كه بشر در عمرش مگر باز در همان‌جا لذت آن را بچشد.
دعای عرفه حضرت سیدالشهداء‌علیه السلام، آن مضامین و آن معانی بلند را كه اگر انسان توفیق داشته باشد همه روزه آن را بخواند سزاوار است.
همان افتتاح دعا اَلحَمدُللهِ الَّذی لَیسَ لِقَضَائهِ دَافِعٌ وَ لا لِعَطَائهِ مَانِعٌ، وقتی تلاوت می‌شود خواننده بر خود می‌بالد كه چه خدا و صاحب اختیاری دارم، و چنان‌كه امیرالمؤمنین‌علیه السلام به درگاه خدا عرض می‌نماید كه: إلهى كَفَى لی عِزّاً أن أكُونَ لَكَ عَبداً وَكَفَى لی فَخراً أن تَكُونَ لی رَبّاً، دعای عرفه و آن معانی، انسان را به این مقامات عالی می‌رساند.
باید در عرفات سعی شود كه وجود شخص پر از توجه به خدا، پر از محبت خدا، پر از محبت اولیای خدا و پر از محبت بندگان خدا باشد. كینه‌ی كسی در دلش نباشد و از حسد و دنیاخواهی پاك باشد.
حبّ جاه و ریاست را - كه آخرُ مَا یَخرُجُ مِن قُلُوبِ الصِّدّیقین حُبُّ الجَاهِ است- از خود دور سازد.
در مشعر الحرام و همه‌جای دیگر، برنامه همین است. تشبه به ملائكه روحانیین و دوری از عوالم حیوانی در منی و از آن تسلیم عظیم ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل در برابر خدا، درس بگیرند.
دین و مسلمانی و اسلام، تمامش و روحش تسلیم است؛ تسلیم به خدا، تسلیم به احكام خدا و پاكی از هوس و هوا.
در همه‌ی مشاهد حرمین شریفین، باید فرصت را غنیمت شمرد و یاد و خاطرات عصر نبوی را گرامی داشت و مكه معظمه، غار حرا، مولد حضرت رسول اعظم‌صلی الله علیه و آله و مقابر مقدسه ویران‌شده حضرت عبدالمطلب سید بطحا و قریش، جد پیامبر اكرم‌صلی الله علیه و آله و حضرت ابوطالب، عمو و حامی بزرگ آن حضرت و حضرت خدیجه را باید زیارت نمود و از خدمات این بزرگواران به بشریت، تقدیر نمود، و اما در مدینه طیّبه كه هر مسلمان واقعی یك دم و یك نفس‌كشیدن در آنجا را از عمر دنیا بهتر می‌داند، چگونه باید حضور داشت.
قابل توصیف نیست؛ مسجد رسول خدا و قبة الخضراء و مرقد مطهر شخص اول عالم خلقت، خانه و مسكن آن حضرت، خانه فاطمه زهرا‌سلام الله علیها و امیرالمؤمنین‌علیه السلام و بقیع و مزار ائمه‌علیهم السلام و مشاهد دیگر، همه مركز نزول رحمت و بركات الهی است.
خوشا به حال آن افراد آگاه و بیداری كه قدر نعمت عظمای تشرف به این مقامات را می‌دانند و در این مقامات، پیمان خود را با اسلام، با قرآن، با احكام قرآن و با ولایت ولی عصر حضرت صاحب الامر‌ارواح العالمین له الفداء تجدید می‌نمایند كه تا عمر دارند در خط اسلام و ولایت اهل بیت‌علیهم السلام با استقامت، انجام وظیفه نمایند.
در این مراسم شریف، آن حضرت را حاضر و ناظر بدانند و به روزی كه دنیا، تحت اداره آن وجود مقدس قرار می‌گیرد و از كنار دیوار خانه كعبه، اعلام ظهور موفور السرور و پایان ظلم و ستم و جهالت را اعلام می‌فرمایند امیدوار باشند. والسلام علیكم و رحمة‌الله
لطف الله صافی
ذو الحجة‌الحرام1432