بسم الله الرحمن الرحیم
انّ ربّک لبالمرصاد
این روزها، جهان شاهد حوادث بسیار وحشتناک و تاسّف‌آوری است که وجدان بشریت و فطرت پاک انسان‌ها، شرمنده از این جنایات است.
آیا می‌شود گروهی، خود را انسان بنامند، اما نسبت به هم‌نوع خود این همه جنایات مرتکب شوند!؟
خشونت و درنده‌خویی تروریست‌ها از یک طرف؛ و از سوی دیگر، سکوت جهانیان و دولت‌ها و مجامع باصطلاح حامی حقوق بشر، موجب تعجّب و شرمندگی است!
اعتماد به گروهی که سابقه شرارت و قتل و آدمکشی آنان بر همه جهانیان روشن است اشتباه بزرگ و غیر قابل جبرانی است!
اینجانب بنابروظیفه دینی و انسانی خود، به همه دولت‌ها و مراکز بین المللی به ویژه سازمان ملل و سازمان همکاری اسلامی و دولت جمهوری اسلامی ایران، هشدار می‌دهم که نسبت به این وحشی‌گری‌ها و شهادت تعداد زیادی از مظلومین در افغانستان و آواره‌گشتن هزاران نفر از مردم؛ اعم از زن و مرد، پیر و جوان و کودک، واکنش جدّی نشان دهند تا جلوی تجاوزها گرفته شود.
به یقین، سکوت امروز آنها موجب پشیمانی و ندامت در آینده است.
و السلام علی من اتّبع الهدی
قم، سوم ذی الحجه ۱۴۴۲
لطف الله صافی