بسم الله الرحمن الرحيم
قال الله تعالی: إِنَّ عِدَّه الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِي كِتَابِ اللهِ/توبه،۳۶.
اكنون ماه ذي‌الحجه الحرام كه يكي از اشهر حرام و از ماه‌هاي دوازده‌گانه‌اي است كه رسميت قرآني و وحياني دارد و عندالله و في كتاب‌الله، اثنی عشر دوازده ماه است فرارسیده است و مانند هر سال، روحي تازه و نشاطي نو و خودباوري جديد و شور و اشتياق به سير الی الله و عروج به معارج ملكوتي از شرق و غرب جهان، صدها هزار انسان را در همايش حج در مسجد الحرام، در عرفات و در مشعر الحرام جمع مي‌كند و برادري اين امت بزرگ را به تمام جهان نشان مي‌دهد.
همه بدون توجه به امتيازات ظاهري و عنوان‌هاي دنيوي و فاصله‌هاي دور و دراز و مرزهاي جغرافيايي، يك زبان و با هم و در كنار هم، لبيك‌گويان، با خدا سخن مي‌گويند و او را سپاس و ستايش مي‌كنند.
حالي خوش‌تر از اين حال و محيطي روحاني‌تر از آن نيست. خدا را به دل مي‌يابند و خود را به او كه به همه اقرب من حبل الوريد است، نزديك مي‌بينند. پرده‌ها و حجاب‌ها همه به يك سو رفته و بساط قرب، گسترده شده است.
آري! چه زيباست هلال ماه ذي‌الحجه الحرام. نور و جلوه آن، دل‌ها را اميدوار و به حاجت‌مندان و توبه‌كنندگان و آمرزش‌خواهان، نويد قضاي حوائج و قبول توبه و مغفرت مي‌دهد كه همه بياييد و بشتابيد و نواي دل‌نواز «لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَه اللهِ إِنَّ اللهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً» را بشنويد و خود را براي اعاده حيثيت و عروج به معارج قرب الهي آماده سازيد.
هوشيار باشيد. مبادا دقيقه و ثانيه‌اي از اين فرصت را به غفلت از دست بدهيد. چه حال خوش و پاكي است حال احرام؛ حال جدايي از گرفتاري‌هاي مادي و ابتلائات حيواني، برای اهل معرفت و باريافتگان به عالم قدس. حالي از آن لذت‌بخش‌تر نيست.
درس‌هاي اين همايش، همه نفی استكبار، نفی استعباد، نفی استعمار و استذلال و استحقار است. همه بنده يك خدا، شاگرد يك مكتب و مدرسه، لافضل لعربيهم علی عجميهم، كلّهم سواسيه كأسنان المشط.
پيام اين همايش به همه جهانيان، «تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَه سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَ بَيْنَكُمْ أَلا نَعْبُدَ إِلا اللهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ الله» است. پيام و معنايي كه در سازندگی و اعتلای انسانيت، هيچ ماده و درس و معنايي، سازنده‌تر و جامع‌تر از آن نيست كه در همان كلمه دعوت در آغاز اسلام، در آن جمله كوتاه، اين معناي بزرگ درج است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا.
پيام اين همايش «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاكُمْ» و «كُونُوا عِبَادَ اللهِ مُتَحَابّين» و پاكدلي از كينه و از خودكامگي و خودبيني است. اين مجالس را نمي‌توان با اين الفاظ ما تفسير كرد. اطلاق مدرسه و دانشگاه و اين اصطلاحات، در معرفي اين همايش كافي نيست.
طواف خانه خدا و نماز در مقام ابراهيم، اعلام عبوديت فردي و جمعي و اعلام بندگي و پرستش خدا و نجات از استعباد و استحقار بشر و آزادي از عقايد خرافي شرك و بت‌پرستي است.
اين مراسم، همه‌اش اعلام توحيد و همدمي و همراهي با موحدان و برائت از متكبران و مستكبران و مشركان است.
عرفات، آن صحراي بهشتي و آن حال عرض نياز و فقر به درگاه الهي، حالي است كه بشر در عمرش مگر باز در همان‌جا لذت آن را بچشد. دعاي عرفه حضرت سيدالشهداء عليه‌السلام، آن مضامين و آن معاني بلند را كه اگر انسان توفيق داشته باشد همه روزه آن را بخواند، سزاوار است. همان افتتاح دعا اَلحَمدُللهِ الَّذي لَيسَ لِقَضَائهِ دَافِعٌ وَ لا لِعَطَائهِ مَانِعٌ، وقتي تلاوت مي‌شود خواننده بر خود مي‌بالد كه چه خدا و صاحب‌اختياري دارم و چنان‌كه اميرالمومنين عليه‌السلام به درگاه خدا عرض مي‌كند كه: إلهى كَفَى لي عِزّاً أن أكُونَ لَكَ عَبداً وَكَفَى لي فَخراً أن تَكُونَ لي رَبّاً، دعاي عرفه و آن معاني، انسان را به اين مقامات عالي مي‌رساند.
بايد در عرفات سعي شود كه وجود شخص پر از توجه به خدا، پر از محبت خدا، پر از محبت اولياي خدا و پر از محبت بندگان خدا باشد. كينه كسي در دلش نباشد و از حسد و دنياخواهي پاك باشد. حب جاه و رياست را كه آخرُ مَا يَخرُجُ مِن قُلُوبِ الصِّدّيقين حُبُّ الجَاهِ است، از خود دور سازد.
در مشعر الحرام و همه‌جاي ديگر، برنامه همين است. تشبّه به ملائكه روحانيين و دوري از عوالم حيواني در منی و از آن تسليم عظيم ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل در برابر خدا، درس بگيرند. دين و مسلماني و اسلام، تمامش و روحش تسليم است؛ تسليم به خدا، تسليم به احكام خدا و پاكي از هوس و هوا.
در همه مشاهد حرمين شريفين بايد فرصت را غنيمت شمرد و ياد و خاطرات عصر نبوي را گرامي داشت و مكه معظمه، غار حرا، مولد حضرت رسول اعظم صلی‌الله عليه و آله و مقابر مقدسه ويران شده حضرت عبدالمطلب سيد بطحا و قريش، جد پيامبر اكرم صلی‌الله عليه و آله و حضرت ابوطالب، عمو و حامي بزرگ آن حضرت و حضرت خديجه را بايد زيارت كرد و از خدمات اين بزرگواران به بشريت، تقدير كرد و اما در مدينه طيبه كه هر مسلمان واقعي يك دم و يك نفس‌كشيدن در آنجا را از عمر دنيا بهتر مي‌داند، چگونه بايد حضور داشت. قابل توصيف نيست؛ مسجد رسول خدا و قبه‌الخضراء و مرقد مطهر شخص اول عالم خلقت، خانه و مسكن آن حضرت، خانه فاطمه زهرا سلام‌الله عليها و اميرالمومنين عليه‌السلام و بقيع و مزار ائمه عليهم‌السلام و مشاهد ديگر، همه مركز نزول رحمت و بركات الهي است.
خوشا به حال آن افراد آگاه و بيداري كه قدر نعمت عظماي تشرف به اين مقامات را مي‌دانند و در اين مقامات، پيمان خود را با اسلام، با قرآن، با احكام قرآن و با ولايت ولي عصر حضرت صاحب الامر ارواح العالمين له الفداء تجديد مي‌كنند كه تا عمر دارند در خط اسلام و ولايت اهل بيت عليهم‌السلام با استقامت، انجام وظيفه كنند.
در اين مراسم شريف، آن حضرت را حاضر و ناظر بدانند و به روزي كه دنيا تحت اداره آن وجود مقدس قرار مي‌گيرد و از كنار ديوار خانه كعبه، اعلام ظهور موفور السرور و پايان ظلم و ستم و جهالت را اعلام مي‌فرمايند، اميدوار باشند.
لطف الله صافی
