این نوع صبر، از صبر بر جراحات و آلام بدنی به‌مراتب دشوارتر و طاقت‌فرساتر است. امّا امام‌حسین(علیه‌السلام)، كه صبر و شكیبایی‌اش از كوه‌های عالم بیشتر بود، در داغ مرگ جوانان و برادران و مصیبت بهترین اصحاب و یاران كه همه را با لب تـشنه در پـیش رویش به فجیعترین وضعیتی به شهادت می‌رساندند و بدنشان را پاره‌پاره میكردند، صبری كرد كه از آغاز عالم تابه‌حال، چنان صبری از كسی آشكار نشده است.
آغوش آن امام، قتلگاه طفل شش‌ماهه‌اش گردید.
