بسم الله الرّحمن الرّحیم

دعای شریف عرفه كه از حضرت سیّدالشّهدا‌(علیه‌السلام) روایت شده است تا جمله «وَأَنْتَ عَلَى‏ كُلِّ شَىْ‏ءٍ قَدِیرٌ یَا رَبِّ یَا رَبِّ» مورداتّفاق همة كتاب‌های دعاست، ولی بخش دیگر كه از «إِلَهِی‏ أَنَا الْفَقیرُ ‏فی غِنَایَ، فَكَیْفَ لَا أَكُونُ فَقِیراً فِی  فَقْرِی » آغاز می‌شود و به جمله «اَلْحَمْدُ لِلهِ وَحْدَهُ» پایان می‌یابد، مورد سؤال و بحث و سخن است که آیا این بخش به دعا الحاق شده یا از اصل دعاست؟