مسأله329. هفت چیز وضو را باطل می‎كند:

اول ـ بول.

دوم ـ غائط.

سوم ـ باد معده و روده كه از مخرج غائط خارج شود.

چهارم ـ خوابی كه به واسطه آن چشم نبیند و گوش نشنود، اما اگر چشم نبیند ولی گوش بشنود، وضو باطل نمی‎شود.

پنجم ـ چیزهایی كه عقل را از بین می‎برد، مانند دیوانگی و مستی و بیهوشی.

ششم ـ استحاضه زنان كه بعداً گفته می‎شود.

هفتم ـ كاری كه برای آن باید غسل كرد، مانند جنابت و حیض و نفاس، و حكم مس میت در جای خود گفته می‎شود.

مسأله322. برای شش عمل، وضوگرفتن واجب است:

اول ـ برای نمازهای واجب غیر از نماز میت و در نمازهای مستحب وضو شرط صحت است.

دوم ـ برای سجده و تشهد فراموش‌شده اگر بین آن‌ها و نماز، حدثی از او سر زده، مثلاً بول كرده باشد، و احتیاط واجب آن است كه برای سجده سهو هم وضو بگیرد.

سوم ـ برای طواف واجب خانه كعبه.

چهارم ـ اگر نذر یا عهد كرده یا قسم خورده باشد كه وضو بگیرد.

پنجم ـ اگر نذر كرده باشد كه جایی از بدن خود را به خط قرآن برساند.

مسأله305. كسی كه در كارهای وضو و شرایط آن، مثل پاك‌بودن آب و غصبی‌نبودن آن خیلی شك می‎كند، باید به شك خود اعتنا نكند.

مسأله306. اگر شك كند كه وضوی او باطل شده است یا نه، بنا می‎گذارد كه وضوی او باقی است، ولی اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتی از او بیرون آید كه نداند بول است یا چیز دیگر، وضوی او باطل است.

مسأله307. كسی كه شك دارد وضو گرفته یا نه، باید وضو بگیرد.

شرایط صحیح‌بودن وضو سیزده چیز است:

شرط اول ـ آن كه آب وضو پاك باشد.

شرط دوم ـ آن كه مطلق باشد.

مسأله271. وضو با آب نجس و آب مضاف باطل است، اگر چه انسان نجس‌بودن یا مضاف‌بودن آن را نداند یا فراموش كرده باشد، و اگر با آن وضو نمازی هم خوانده باشد، باید آن نماز را دوباره با وضوی صحیح بخواند.

مسأله270. كسی كه وضو می‎گیرد مستحب است موقعی كه نگاهش به آب می‎افتد بگوید:

بِسْمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَ الْحَمْدُ للهِ الَّذی جَعَلَ الْماءَ طَهُوراً
وَ لَمْ یَجْعَلْهُ نَجِساً

و موقعی كه پیش از وضو دست خود را می‎شوید بگوید:

اللّهُمَّ اجْعَلْنی مِنَ التَّوَّابِینَ وَ اجْعَلْنی مِنَ الْمُتَطَهِّرِین

و در وقت مضمضه، یعنی آب در دهان‌گرداندن بگوید:

اللّهُمَّ لَقِّنی حُجَّتی یَوْمَ ألْقاكَ وَ اَطْلِقْ لِسانی بِذِكْرِكَ

مسأله267. در وضوی ارتماسی احوط آن است كه انسان صورت و دست راست را به قصد وضو در آب فرو برد و با دست راست، دست چپ را به قصد وضو بشوید، و مسح سر و پاها را انجام دهد.

مسأله268. در وضوی ارتماسی هم باید صورت و دست‎ها از بالا به پایین شسته شود، به این نحو كه صورت را از طرف پیشانی و دست‎ها را از طرف آرنج در آب فرو برد.

مسأله269. اگر وضوی بعضی از اعضاء را ارتماسی و بعضی را غیر ارتماسی انجام دهد، اشكال ندارد.

مسأله242. در وضو واجب است صورت و دست‎ها را بشویند و جلوی سر و روی پاها را مسح كنند.

مسأله243. درازای صورت را باید از بالای پیشانی، جایی كه موی سر بیرون می‎آید تا آخر چانه شست، و پهنای آن به مقداری كه بین انگشت وسط و شست قرار می‎گیرد باید شسته شود، و اگر مختصری از این مقدار را نشوید وضو باطل است؛ و برای آن كه یقین كند این مقدار كاملاً شسته شده، باید كمی اطراف آن را هم بشوید.

مسأله231. ظرفی كه از پوست سگ یا خوك یا مردار ساخته شده است، خوردن و آشامیدن از آن حرام است و نباید آن ظرف را در وضو و غسل و كارهایی كه باید با چیز پاك انجام داد، استعمال كنند، بلكه احتیاط واجب آن است كه چرم سگ و خوك و مردار را، اگر چه ظرف هم نباشد استعمال نكنند.

مسأله232. خوردن و آشامیدن از ظرف طلا و نقره حرام است، و هم‌چنین استعمال آن‌ها مطلقاً بنابر احتیاط واجب حرام است؛ اما حرمت نگاهداشتن آن‌ها به قصد ذخیره مالی نه به عنوان ظرف معلوم نیست اگر چه احوط است.

اول ـ آن كه آن مسلمان چیزی كه بدن یا لباسش را نجس كرده، نجس بداند. پس اگر مثلاً لباسش به عرق جنب از حرام آلوده شود و آن را نجس نداند، بعد از غایب‌شدن او نمی‎شود آن لباس را پاك دانست.

دوم ـ آن كه بداند بدن یا لباسش به چیز نجس رسیده است.

سوم ـ آن كه انسان ببیند آن چیز را در كاری كه شرط آن پاكی است استعمال می‎كند، مثلاً ببیند با آن لباس نماز می‎خواند.

مسأله226. بول و غائط حیوانی كه به خوردن نجاست انسان عادت كرده، نجس است؛ و اگر بخواهند پاك شود، باید آن را استبراء كنند، یعنی تا مدتی كه بعد از آن مدت دیگر نجاستخوار به آن نگویند، نگذارند نجاست بخورد و خوراك پاك به آن بدهند و بنابر احتیاط مستحب باید شتر نجاستخوار را چهل روز و گاو را سی روز و گوسفند را ده روز و مرغابی را هفت یا پنج روز و مرغ خانگی را سه روز، از خوردن نجاست جلوگیری كنند و غذای پاك به آن‌ها بدهند، و اگر بعد از این مدت باز هم نجاستخوار به آن‌ها گفته شود واجب است تا مدتی كه بعد از آن مدت دیگر نجاستخوار به آن‌ها نگویند، آن‌ها را از خوردن نجاست جلوگیری نمایند.