او را دوست دارم

در آثار دوستی حسین‌(علیه‌السلام) همین بس كه خاتم پیامبران فرمود:

«اَللَّهُمَّ إِنِّی اُحِبُّ حُسَیْناً فَأَحِبَّهُ، وَأَحِبَّ مَنْ یُحِبُّهُ»؛^[1]

«خدایا! من حسین را دوست می‏دارم، پس دوست بدار او را و هركس كه او را دوست می‏دارد».

ابن ابی‌شیبه نیز از آن حضرت‌(ص) روایت كرده كه فرمود:

او را می‌بوسید

پیغمبر‌(ص) به فاطمه‌(علیهاالسلام) می‏فرمود:

«اُدْعِی لِی إِبْنَیّ فَیَشُمُّهُمَا وَیَضُمُّهُمَا إِلَیْهِ»؛^[1]

«پسرهایم را برایم بخوان (صدایشان كن تا پیش من بیایند) پس آنها را می‏بویید و به خود می‏چسبانید».

خدا او را دوست دارد

ازجمله احادیثی كه از دوستی و علاقة پیغمبر‏‌(ص) حكایت می‏نماید، حدیث یعلی بن مرّة  است. اصحاب در خدمت پیغمبر‏‌(ص) به مجلس میهمانی رهسپار شدند؛ ناگاه به حسین‌(علیه‌السلام) برخورد نمودند كه در كوچه‏، بازی می‏كرد. پیغمبر‌(ص) جلوی همراهان رفت و دست‌های خود را گشود، كودك از این سوی به آن سوی می‏گریخت و پیغمبر‌(ص) او را می‏خندانید تا وی را گرفت؛ پس یك دست بر زیر چانه حسین‌(علیه‌السلام) و دست دیگر را پشت سر او گذارد و او را بوسید و فرمود:

صبر در بندگی

كاملاً آشكار است كه ظهور تمام اقسام صبر از آن حضرت، به‌منظور اطاعت فرمان خدا بود، و ایشان برای امتثال امر خدا از آن‌همه بلا و مصیبت استقبال كرد و پیشنهادهایی كه دوستان یا دشمنان به او دادند مبنی بر اینكه با یزید بیعت كند یا به نحوی با وی به سازش و سكوت، رفتار نماید را نپذیرفت و ردّ كرد.

صبر بر تشنگی

این نوع شكیبایی سخت دشوار است، به‌خصوص اگر تشنگی در نهایت شدّت باشد. تسلیم‌نشدن به دشمن با زحمت تشنگی، علامت تصمیم و عزم راسخ و فوق‌العاده است. شاید در تاریخ موردی نباشد كه آب را بر روی طرف مقابل بسته باشند و او از تسلیم خودداری كرده باشد.

صبر در هنگامه‌ غضب

پیامبر اعظم‏‌(ص) در روایتی می‌فرماید: «نیرومند كسی است كه به هنگام خشم، مالك خویش گردد».[1]

حسین‏‌(علیه‌السلام) هرگز تحت‌تأثیر خشم و غضب، كاری را انجام نداد؛ او به هنگام غضب برخود مسلّط بود و اگر تمام عوامل خشم فراهم می‏شد، آن حضرت از طریق اعتدال و میانه‏روی و راه صواب به‌قدر چشم برهم زدنی بیرون نمی‏شد.

صبر بر بلا