این نوع شكیبایی سخت دشوار است، به‌خصوص اگر تشنگی در نهایت شدّت باشد. تسلیم‌نشدن به دشمن با زحمت تشنگی، علامت تصمیم و عزم راسخ و فوق‌العاده است. شاید در تاریخ موردی نباشد كه آب را بر روی طرف مقابل بسته باشند و او از تسلیم خودداری كرده باشد.
برحسب تواریخ و كتاب‌های معتبر مقتل، از روز هفتم محرّم آب را بر روی آن حضرت و خاندان و اصحابش بستند. از آن روز تا روز عاشورا اگر هم یكی دو مرتبه به‌وسیلة حفر چاه و كوشش حضرت عباس، قمر بنی‌هاشم، آبی تهیه شد، بالطّبع سالمندان و بزرگان از آن استفاده نمیكردند و فقط اطفال و خردسالان و مراكب زبان‌بسته را یكی دو وعده با آن سیراب كردند؛ بنابراین داستان تشنگی امام(علیه‌السلام) فوق‌العاده غم‌انگیز و شكیبایی آن حضرت بر رنج تشنگی تحیّرآمیز است.
كسانی كه گرمای عراق را دیدهاند میدانند كه تحمّل چند ساعت
تشنگی در آنجا طاقت‌فرساست. زحمت جهاد در آفتاب سوزان، كثرت جراحات و ریزش خون، همه باعث شدّت تشنگی است امّا آن امام تشنه‌كام بر این رنج عظیم، صبر فرمود و تسلیم آن ناكسان نگردید. صَلَّی اللهُ عَلَیْكَ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ.