تسلّط بر آرای فِرَق و مذاهب

در مسائل علمی و اطلاع از آرای علمای مذاهب و فرق اسلامی، متبحّرتر از خود آنها بود، مثل اینكه كتاب «خلاف» شیخ،[1] صفحه به صفحه‌اش پیش رویش حاضر باشد، سخن می‌گفت.

مقام والای علمی

در موقعیت علمی چنان بود كه هر دانشمند و عالم و استادی به محضر او می‌رسید، شیفته او می‌شد.

دفاع از مکتب

در امر ترویج دین و دفاع از حدود و ثغور اسلام و مذهب، آنچه را در توان داشت انجام می‌داد. غم و غصه‌ای اگر برایش بود، همان فكر و اندیشه‌ مسائل اسلامی بود.

احترام به خادمان دین

هركس قدمی در راه خدا برداشته بود و مصدر خدمتی به دین و مذهب شده بود، نزد او احترامی خاص داشت. یاد دارم زمانی به پدر بزرگوارم[1] فرمود:

«من یك شب هم شما را فراموش نمی‌كنم».

اهتمام به مستحبّات

 در اظهار حق و ابطال باطل، مسامحه و مجامله نمی‌نمود و رعایت امور و حقوقی كه رعایت آنها از مستحبّات و مكارم اخلاق و آداب بود كمال اهتمام را داشت.

احترام به بزرگان

به بزرگان گذشته و معاصر احترام می‌كرد.

ساده‌زیستی

خانه و اندرون بیت او ساده، بی‌پیرایه و به فرش‌های كهنه - كه شاید از گذشته به او ارث رسیده بود- مفروش بود.

دقت در صرف بیت‌المال

در صرف بیت‌المال، دقت فراوانی داشت، و می‌شود گفت كه حتی دیناری به كسی برای غیر خدا نپرداخته بود.

شخصاً و برای حوائج شخصی خود، مثل لباس و بلكه غذا از سهم مبارك و بیت‌المال استفاده نمی‌كرد.

تجلی صفات متقین

صفاتی كه امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) برای همّام از متقین برشمرد در او لمس می‌شد:

دوری از دنیاطلبی

دنیاطلبی و ریاست‌خواهی در او دیده نمی‌شد. او خود می‌فرمود - و در صداقت و راستگویی او شكی نبود- :

«من یك قدم برای این مقام، یعنی مرجعیت و ریاست برنداشتم».