پرتوی   از عظمت امام ­حسین‌(علیه‌السلام)

صبر در هنگامه‌ غضب

پیامبر اعظم‌(ص) در روایتی می‌فرمایند: «نیرومند كسی است كه به هنگام خشم، مالك خویش گردد».[1]

امام‌حسین‌(علیه‌السلام) هرگز تحت‌تأثیر خشم و غضب، كاری را انجام نداد؛ او به هنگام غضب، بر خود مسلّط بود و اگر تمام عوامل خشم فراهم می‏شد، آن حضرت از طریق اعتدال و میانه‏روی و راه صواب به‌قدر چشم برهم‌زدنی بیرون نمی‏شد.

صبر بر بلا

این نوع صبر، از صبر بر جراحات و آلام بدنی به‌مراتب دشوارتر و طاقت‌فرساتر است. امّا امام‌حسین(علیه‌السلام)، كه صبر و شكیبایی‌اش از كوه‌های عالم بیشتر بود، در داغ مرگ جوانان و برادران و مصیبت بهترین اصحاب و یاران كه همه را با لب تـشنه در پـیش رویش به فجیع‏ترین وضعیتی به شهادت می‌رساندند و بدنشان را پاره‌پاره می‏كردند، صبری كرد كه از آغاز عالم تابه‌حال، چنان صبری از كسی آشكار نشده است.

آغوش آن امام، قتلگاه طفل شش‌ماهه‌اش گردید.

صبر در جهاد

صبر در جهاد این است كه مجاهد راه خدا به‌واسطة ایجاد جراحات و زخم اسلحه، پشت به میدان نكند و از زخم‌های كاری، پریشان‌خاطر نشود و روحیه‏اش از یورش و حمله دسته‌جمعی قوای مسلّح دشمن ضعیف نگردد.

یكی از علل فتوحات مسلمانان در صدر اسلام این بود كه مسلمین

مرد صبر

امام‌حسین‌‌(علیه‌السلام) در مقام صبر، امتحانی داد كه دوست و دشمن از عظمت آن در شگفتی ماندند و حتّی فرشتگان آسمان نیز از آن صبر و شكیبایی در تعجّب فرو رفتند.

برحسب فقره زیارت ناحیه مقدّسه:

«وَقَدْ عَجَبَتْ مِنْ صَبْرِكَ مَلَائِكَةُ السَّمَاوَاتِ»؛[1]

«از صبر تو فرشتگان آسمان‌ها شگفت‌زده شدند».

احادیث          

قَالَ أَمِیرُ ‌الْمُؤْمِنِینَ‌(علیه‌السلام): «اَلصَّبْرُ صَبْرَانِ؛ صَبْرٌ عِنْدَ الْمُصِیبَةِ حَسَنٌ جَمِیلٌ وَ أَحْسَنُ مِنْ ذَلِكَ الصَّبْرُ عِنْدَ مَا حَرَّمَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ عَلَیْكَ».[1]

درس صبر

عظمت در مردانگی

در این عظمت نیز امام‌حسین‌(علیه‌السلام) مقامی عجیب و سخت شگفت‏انگیز

داشت و مردانگی در وجود او به حدّ اكمل نمایش یافت. شاید برجسته‏ترین موارد ظهور مردانگیِ آن حضرت، زمانی بود كه سپاه كفرپیشه، او و اصحابش را تیرباران نمودند. امام‌حسین‌(علیه‌السلام) برخاست نگاهی به آن تیرها و نگاهی به اصحاب كرد؛ سپس فرمود:

عزم حسینی

امام‌حسین‌(علیه‌السلام) در اینجا نیز مانند جدّ و پدرش از تمام كسانی كه برای حقّ و به نام عدل قیام كردند برنده میدان بود، و وقتی با همه نوع خطری مواجه شد و هرگونه اسبابی كه دیگران را ناچار به تسلیم می‏ساخت فراهم گشت، فرمود: