فصل پنجم:

یک آسمان کرم

قرضت را ادا می‌كنم

روزی آن حضرت برای عیادت و احوالپرسی اسامة بن زید به منزل او رفت. اسامه ناله می‌كرد و از غمناکی خود می‌گفت.

فرمود: «برادر چه غمی داری؟».

عرض كرد: قرضی دارم كه شصت هزار درهم است.

حسین‌(علیه‌السلام) فرمود: «آن بر عهدة من است».

اسامه گفت: می‏ترسم بمیرم و قرضم ادا نشده باشد.

فرمود: «نمی‏میری تا من آن را ادا كنم».

مولای نیازمندان

حسین(علیه‌السلام)‏، نماز را به‌جا آورد و بیرون آمد. اعرابی تنگدستی را مشاهده‏ نمود، برگشت و قنبر را صدا زد.

قنبر گفت: لَبَّیْكَ یَااْبنَ رَسُولِ اللهِ.

فرمود: «از پول مخارج ما چقدر مانده است؟».

عرض كرد: دویست درهم كه فرمودید در بین اهل‌بیت، قِسمت كنم.

فصل چهارم:

باران سخاوت

حسین(علیه‌السلام)، شمع بزم عالِمان

حسین‌(علیه‌السلام) چراغ اسلام

هرچه بیشتر در حالات سیّدالشّهدا‌(علیه‌السلام) دقیق شویم این رمز بر ما آشكارتر می‌شود كه در امر دین بصیرتی خارق‌العاده و بینشی غیبی راهنمای آن حضرت بوده است.

علم و دانش آن بزرگوار از احتجاجات او با دشمنان اهل‌بیت، به‌خصوص معاویه و مروان، از نامه‏هایی كه به معاویه مرقوم فرموده، از خطبه‏هایی كه به مناسبت‌های مختلف انشا نموده‌اند و از دعای عرفه، و دعاهای دیگری كه از آن حضرت در كتاب‌های شیعه و سنّی نقل است، ظاهر و آشكار می‌گردد.

فصل دوم:

خورشید اندیشه

رمز بقای حسین(علیه‌السلام)

علایلی می‏نویسد: در آنچه از اخبار و تاریخ حسین‌(علیه‌السلام) نزد ماست می‏بینیم كه وی كمال مواظبت را در تأسّی به خویش داشت به‌طوری‌كه از همة جهات و نواحی، نمونة كامل پیغمبر‌(ص) بود.