نكتهای كه در اینجا لازم به یادآوری است این است كه: صفت علم خدا عین ذات اوست و خداوند از صفات حقیقیّه زاید بر ذات ـ كه انسان و ملائكه آن‌چنان هستند ـ منزّه و مبرّا است. بنابراین سخن‌گفتن
در حقیقتِ علم الهی، سخن از حقیقت ذات باری‌تعالی و فضولی است كه از آن نهی شده است؛ چون محیط، مُحاط نخواهد شد و مخلوق بر كنه خالق راه نخواهند برد.
