بخش نهم: بحث‌های مهم اخلاقی و اعتقادی
در ابتدای این بخش از دعا، سخن درباره این است كه: خدا ما را پاك كند، تسدید و استقامت عطا فرماید و تضرّع ما را قبول فرماید.
نكتهای كه در اینجا اشاره به آن مناسب است این است كه مقصود دعاكننده از اینكه از خدا طلب توفیق، تسدید، پاك‌شدن و امثال این امور را مینماید این نیست كه به دعا اكتفا كند و خودش در تحصیل این امور تلاش و كوشش ننماید، بلكه مقصود این است كه با جلب عنایات الهیّه به تلاش و سعی خود ادامه دهد و سعی او با ثمر و پربركت گردد و الّا كسی كه سعی و عمل ندارد و درحالی‌كه میتواند به سعی و عمل بپردازد و خدا او را بر تحصیل مطلبی كه دارد توانایی بخشیده است، به كسالت و بطالت وقت بگذراند و فرصت‌ها را از دست بدهد، دعا كند دعایش حقیقی نیست. طلب پاكی از گناه باید با
پشیمانی از معصیت، عزم و تصمیم بر ترك گناه و با توبه نصوح توأم باشد، بلكه كسی كه از خدا به‌طور حقیقت این درخواست‌ها را مینماید حالتش حالت توبه، اِنابِه و بازگشت به خدا و طلب مغفرت از گناه و تسدید عصمت از لغزش و گناه است و شعور دینی و وجدانی او بیدار و نفس او، او را بر گناه ملامت مینماید.
البتّه نتیجه این حالات پاك و اقبال به عبادات و اطاعت خدا كه از ایمان خالص و خلوص نیّت حاصل میشود توفیق بیشتر است؛ چنان‌كه نتیجه معصیت و سبك‌شمردن دستورات الهی خذلان است.
[1]. ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال، ج1، ص347؛ مجلسی، زادالمعاد، ص181 – 182؛ محدّث قمی، مفاتیح‌الجنان، دعای عرفه امام‌حسین(علیه‌السلام).