وقتی امام مجتبی‌‌(علیه‌السلام) در كوچه‌های مدینه عبور می‌كردند، شنیدند كه شخصی از خدا ده هزار درهم درخواست می‌كند. ازاین‌رو خود را به منزل رساندند و به‌سرعت آن مبلغ را برای او فرستادند.[1]

نمونه‌های بسیاری از سخاوت و كرامت آن حضرت در تاریخ نقل شده است.[2]

پاداش امام‌‌(علیه‌السلام) به غلام

روزی امام‌‌(علیه‌السلام)، غلام سیاهی را در باغی دیدند. او كه قرص نانی داشت، لقمه‌ای خود می‌خورد و لقمه‌ای به سگی كه نزدش بود، می‌داد.

امام‌‌(علیه‌السلام) علّت را از او باز خواست كرد. غلام گفت: از اینكه فقط خود بخورم و به سگ نخورانم، حیا می‌كنم.

بخشش، پیش از ابراز نیاز

فردی اعرابی و نیازمند به محضر مبارك امام‌‌(علیه‌السلام) شرفیاب شد. امام‌‌(علیه‌السلام) دستور دادند كه آنچه در خزانه است به او عطا كنند. بیست‌هزار درهم در خزانه بود؛ به او بخشیدند. اعرابی گفت: مولای من! چرا فرصت ندادی تا حاجتم را بگویم و مدح و سپاسم را تقدیم كنم.

امام‌‌(علیه‌السلام) فرمود:

سخاوت امام‌(علیه‌السلام)

كرم و سخاوت حضرت مجتبی‌(علیه‌السلام) نیز امر عجیبی است. سخاوت حقیقی كه بذل خیر به داعی خیر، و بذل احسان به داعیِ احسان باشد، از صفات ممتاز و از جمله خصایصی است كه خدا آن را دوست می‌دارد.

چنان‌كه از پیامبر‌(ص)  روایت شده است: «دو خُلق است كه خدا آن دو را دوست می‌دارد؛ حسن خلق و سخاوت».[1] و امام حسن مجتبی‌‌(علیه‌السلام) این

حلم امام‌‌(علیه‌السلام)

امام حسن‌‌(علیه‌السلام) به تمام معنا انسانی واقعی و نمونه كامل خلق نیكوی پیغمبر‌(ص) بود. غضب، او را به هیجان نمی‌آورد و امور شخصی ناخوشایند، او را تكان نمی‌داد. تحت‌تأثیر خشم، كاری انجام نمی‌داد و عمل آن حضرت همواره تداعی‌گر این آیات شریفه بود كه:

محبّت، پاسخ جسارت

امام‌‌(علیه‌السلام) ، نمایش رحمت الهی

امام حسن مجتبی‌‌(علیه‌السلام) مانند جدّش پیغمبر‌(ص)  نمونه بارز رحمت الهی بود كه دل‌های ناامید و اندوهناك را پر از امید و رحمت می‌كرد. او به دیدار ضعیفان می‌رفت؛ بیماران را عیادت می‌كرد؛ در تشییع جنازه‌ها شركت می‌فرمود؛ دعوت مسلمانان را اجابت می‌كرد و اهتمام او بر این بود كه مبادا كسی از ایشان رنجیده خاطر شود. از سوی آن حضرت، به احدی بدی و آزاری نمی‌رسید. با فقیران همنشین می‌شد و بدی را با نیكی پاسخ می‌داد.[1]

جلالت امام‌‌(علیه‌السلام)

از محمّد بن اسحاق روایت شده است: هیچ ‌شخصی پس از پیغمبر‌(ص) در شرف، به مقامی كه حسن بن علی‌(علیهما السلام) نایل شد، نرسیده است. برای ایشان فرشی بر در خانه‌اش گسترده می‌شد. وقتی از خانه بیرون

امام‌‌(علیه‌السلام) میهمان خانه خدا

امام حسن‌‌(علیه‌السلام) از همه خلق خدا راستگوتر بود. هر زمان به در مسجد می‌رسید، سر بلند می‌كرد و می‌فرمود:

محّبت امام‌‌(علیه‌السلام) به مردم

امام‌‌(علیه‌السلام) شیرین‌بیان، خوش‌معاشرت و باالفت و محبوب بود. پیر و جوان، و عموم مردم او را برای خصایص حمیده‌ای كه داشت، دوست می‌داشتند. همواره به مردم عطا و بخشش می‌كرد؛ چه از او درخواست می‌كردند و چه تقاضایی نمی‌كردند.

پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، در تعقیب می‌نشست،[1] سپس به دیدار كسانی كه می‌بایست می‌رفت، و به آنان مهر و محبّت می‌نمود.