فردی اعرابی و نیازمند به محضر مبارك امام(علیه‌السلام) شرفیاب شد. امام(علیه‌السلام) دستور دادند كه آنچه در خزانه است به او عطا كنند. بیست‌هزار درهم در خزانه بود؛ به او بخشیدند. اعرابی گفت: مولای من! چرا فرصت ندادی تا حاجتم را بگویم و مدح و سپاسم را تقدیم كنم.
امام(علیه‌السلام) فرمود:
|
«نَحْنُ اُناسٌ نَوالُنا خُضَلٌ |
|
یَرْتَعُ فیهِ الرَّجاءُ وَالْأَمَلُ |
«ما مردمی هستیم كه بخشش ما بسیار است؛ كه در آن امید و آرزو می‌چرد. قبل از اینكه از ما بخواهند، عطا می‌كنیم كه مبادا آبروی سؤال‌كننده بریزد. اگر دریا از آنچه به دیگران می‌بخشیم، مطّلع شود، از عطای خود شرمنده می‌گردد».
[1]. ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج3، ص182؛ مجلسی، بحارالانوار، ج43، ص341.