كرم و سخاوت حضرت مجتبی(علیه‌السلام) نیز امر عجیبی است. سخاوت حقیقی كه بذل خیر به داعی خیر، و بذل احسان به داعیِ احسان باشد، از صفات ممتاز و از جمله خصایصی است كه خدا آن را دوست می‌دارد.
چنان‌كه از پیامبر(ص) روایت شده است: «دو خُلق است كه خدا آن دو را دوست می‌دارد؛ حسن خلق و سخاوت».[1] و امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) این
صفات عالی را در روشن‌ترین مظاهر و بلندترین مفاهیم و معانی‌اش دارا بود؛ تاحدّی‌كه آن حضرت را «كریم اهل‌البیت» لقب دادند.
صفت سخاوت، صفتی بود كه امام حسن(علیه‌السلام) به‌علّت جود و سخا و كرم و كمك به ضعفا و احسان به امّت و انفاق اموال بر فقیر و غنی، بدان معروف و مشهور شده بودند.
امام(علیه‌السلام) ، برای مال دنیا ارزشی قایل نمی‌شد و اهمیّتی به آن نمی‌داد؛ مگر آنكه به‌وسیله آن، گرسنه‌ای را سیر كند و برهنه‌ای را بپوشاند و به كمك مصیبت زده‌ای بشتابد؛ یا قرض مقروضی را بپردازد.
سخاوت، عنصری از عناصر ذاتی و جزئی از اجزای وجود امام(علیه‌السلام) بود. با آنكه سیل نیازمندان و انبوه انسان‌های محتاج، بر در خانه امام(علیه‌السلام) ازدحام می‌كردند، باران سخای آن حضرت بر همه می‌بارید و هیچ سایلی را از درِ خانة كرمش، رد نمی‌كرد.[2]
از آن حضرت سؤال شد: چگونه است كه نمی‌بینم سائلی را رد نمایی؟
امام(علیه‌السلام) پاسخ داد: «من خود سائل درگاه خدا هستم؛ شرم می‌كنم كه خود سائل باشم و سائلی را رد كنم».[3]