چنانچه در فصل گذشته گفته شد، امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) انسانی صادق، باوفا، پرهیزكار و باتقوا، خیرخواه و بزرگوار بود.
صلحی كه بین آن حضرت و معاویه برقرار شد، علاوه‌برآنكه صلح‌طلبی و خیرخواهی و گذشت او را نشان داد، ثابت كرد كه خانواده ایشان نیز، ریاست‌خواه و جاه‌طلب نیستند؛ و در قیام و نهضت، كناره‌گیری و عزلت، صلح و جهاد، رضای خدا و مصلحتِ عموم را می‌خواهند. در هنگام جهاد، مصداقِ ﴿یُجاهِدُونَ فی سَبیلِ اللّٰهِ وَلا یَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ﴾[1] هستند و از كسی باكی ندارند، و در وقت صلح، مرد گذشت و فداكاری می‌باشند.
[1] مائده، 54. «در راه خدا جهاد می‌كنند و از سرزنش هیچ ملامت‌گری هراسی ندارند».