قال رسول‌الله(ص) :
رسول خدا(ص) فرمود: «به من امر شد که خدیجه را به خانه‌ای بشارت دهم، خانه‌ای از طلا که در آن ناله و اندوه نیست».
در سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، در ماه مبارك رمضان، اُمُّ المؤمنین خدیجه(علیها‌السلام) ، بانوی مؤمنه و فداكار ـ پس از سپری شدن شصت و پنج سال از عمر پربركتش درگذشت و بنا‌به نقل شیخ مفید، این واقعة دردناك، در روز دهم ماه رمضان اتّفاق افتاد.[2] رسول خدا(ص) او را به دست خویش، در حجون مكّه مكرّمه دفن كرد، و حزن
و اندوه آن حضرت، در مصیبت او به‌حدّی زیاد شد كه آن سال را «عامُ الْحُزْن» نام نهاد.
[1]. ابن‌هشام، السیرة‌النبویه، ج1، ص241؛ احمد بن حنبل، مسند، ج1، ص205؛ طبرانی، المعجم‌الکبیر، ج23، ص10؛ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص184.
[2]. آنچه در تاریخ وفات حضرت خدیجه ÷ و حضرت ابوطالب نگاشتیم، موافق است با مسارالشیعه (مفید، مسارالشیعه، ص22 ـ 23) و بعضی كتاب‌های دیگر. یعقوبی وفات خدیجه ÷ را پیش از ابوطالب ثبت كرده است. یعقوبی، تاریخ، ج2، ص35. برای اطّلاع از سایر اقوال، به كتاب‌های تاریخ و حدیث وتراجم مانند اسد الغابة، مراجعه شود. ابن‌اثیر جزری، اسدالغابه، ج6، ص85..