مسأله 2378. اگر خود زن و مرد بخواهند صیغه عقد غیر دائم را بخوانند بعد از آن كه مدت و مهر را معین كردند، چنان‌چه زن بگوید:

زَوَّجْتُكَ نَفْسی فی الْمُدَّةِ الْمَعْلوُمَةِ عَلَی الْمَهْرِ الْمَعْلومِ

بعد بدون فاصله مرد بگوید: «قَبِلْتُ» صحیح است، و اگر دیگری را وكیل كنند و اول، وكیل زن به وكیل مرد بگوید:

مَتَّعْتُ مُوَكِّلَتِی مُوَكِّلَكَ فِی الْمُدَّةِ الْمَعْلوُمَةِ عَلَی الْمَهْرِ الْمَعْلومِ

پس بدون فاصله، وكیل مرد بگوید:

قَبِلْتُ لِمُوَكِّلِی هَكَذا

مسأله 2377. اگر صیغه دائم را خود زن و مرد بخوانند و اول زن بگوید:

زَوَّجْتُكَ نَفْسی عَلی الصِّدَاقِ الْمَعْلوُم

خود را زن تو نمودم به مهری كه معین شده،

پس از آن، بدون فاصله مرد بگوید:

قَبِلْتُ التَّزْویجَ

قبول كردم ازدواج را

عقد صحیح است، و اگر دیگری را وكیل كنند كه از طرف آنان صیغه عقد را بخواند، چنان‌چه مثلاً اسم مرد احمد و اسم زن فاطمه باشد و وكیل زن بگوید:

زَوَّجْتُ مُوَكِّلَتی فَاطِمَةَ مُوَكِّلَكَ اَحْمَدَ عَلی الصِّدَاقِ الْمَعْلوُمِ،

به واسطه عقد ازدواج، زن به مرد حلال می‎شود و آن بر دو قسم است: دائم و غیر دائم. عقد دائم آن است كه مدت زناشویی در آن معین نشود و زنی را كه به این قسم عقد می‎كنند زوجه دائمه می‎گویند، و عقد غیر دائم آن است كه مدت زناشویی در آن معین شود، مثلاً زن را به مدت یك ساعت یا یك روز یا یك ماه یا یك سال یا بیشتر عقد نمایند، و زنی را كه به این قسم عقد كنند، متعه و صیغه می‎نامند.

مسأله 2331. كفالت آن است كه انسان ضامن شود كه هر وقت طلبكار بدهكار را خواست، به دست او بدهد، و به كسی كه این‌طور ضامن می‎شود كفیل می‎گویند.

مسأله 2332. كفالت در صورتی صحیح است كه كفیل به هر لفظی اگر چه عربی نباشد به طلبكار بگوید كه من ضامنم هر وقت بدهكار خود را بخواهی به دست تو بدهم، و طلبكار هم قبول نماید.

مسأله 2333. كفیل باید مكلف و عاقل باشد، و او را در كفالت مجبور نكرده باشند، و بتواند كسی را كه كفیل او شده حاضر نماید.

مسأله 2319. اگر انسان بخواهد ضامن شود كه بدهی كسی را بدهد، ضامن‌شدن او در صورتی صحیح است كه به هر لفظی اگر چه عربی نباشد به طلبكار بگوید كه من ضامن شده‎ام طلب تو را بدهم، و طلبكار هم رضایت خود را بفهماند، ولی راضی‌بودن بدهكار شرط نیست.

مسأله 2320. ضامن و طلبكار باید مكلف و عاقل باشند، و كسی هم آنان را مجبور نكرده باشد و نیز باید سفیه نباشند، یعنی مال خود را در كارهای بیهوده مصرف نكنند، و طلبكار از تصرف در مالش شرعاً ممنوع نباشد، ولی این شرط‎ها در بدهكار نیست، مثلاً اگر كسی ضامن شود كه بدهی بچه یا دیوانه را بدهد صحیح است.

مسأله 2309. رهن آن است كه بدهكار مقداری از مال خود را نزد طلبكار بگذارد كه اگر طلب او را ندهد طلبش را از آن مال به دست آورد.

مسأله 2310. در رهن لازم نیست صیغه بخوانند، و همین‌قدر كه بدهكار مال خود را به قصد گرو به طلبكار بدهد و طلبكار هم به همین قصد بگیرد، رهن صحیح است.