ابن‌عبدالبر و ابن‌اثیر از مصعب زبیری روایت كردهاند كه می‌گفت:
حسین بافضیلت و متمسّك به دین بود و نماز و روزه و حجّ او بسیار بود.[1] عبدالله بن زبیر در وصف عبادت او گفت: حسین در شب بیدار و در روز، روزه‌دار بود.
عقّاد میگوید: علاوه بر نمازهای پنج‌گانه، نمازهای دیگر نیز به‌جا میآورد و علاوه بر روزه ماه رمضان، در ماه‌های دیگر هم روزهایی را روزه میگرفت، و در هیچ سال حجّ خانه خدا از او فوت نشد مگر آنكه ناچار به ترك شده باشد.[2]
در شبانه‌روز هزار ركعت نماز به‌جا میآورد، و بیست‌وپنج مرتبه پیاده
حجّ گذارد[3] و این دلیل كمال عبادت و خضوع او به درگاه خداست. روزی از روزها، ركن كعبه را گرفته بود و بدین‌گونه دعا و اظهار بندگی و ذلّت به درگاه خدای عزیز میكرد و او را مدح و ثنا و ستایش مینمود:
«خدایا! مرا نعمت بخشیدی و شكر مرا نیافتی، به بلا گرفتارم نمودی و صبر مرا دریافت نكردی، با ترک شکرم نعمتت را از من دریغ نورزیدی و با ترك صبرم شدّت بلا را بیشتر ننمودی. پروردگارا! از كریم غیر از كرم نسزد».
اگر كسی بخواهد حال دعا و پرستش و مسكنت آن امام مجاهد مظلوم را در درگاه خدا بداند كافی است كه به دعای معروف عرفه رجوع نماید.[5]
[1]. ابن‌عبدالبر، الاستیعاب، ج1، ص397؛ ابن‌اثیرجزری، اسدالغابه، ج2، ص20.
[2]. عقاد، ابوالشّهداء، ص145.
[3]. یعقوبی، تاریخ، ج2، ص226؛ ابن‌اثیرجزری، اسدالغابه، ج2، ص20؛ سبط ابن‌جوزی، تذكرةالخواص، ص211؛ ابی‌الفداء، تاریخ، ج1، ص191.
[4]. مجلسی، بحارالانوار، ج69، ص197ـ198؛ مرعشی نجفی، شرح احقاق‌الحق، ج11، ص595؛ ج19، ص420ـ421؛ ج27، ص203.
.[5] ابن‌طاووس، اقبال‌الاعمال، ج2، ص74ـ87؛ کفعمی، المصباح، ص671ـ681؛ همو، البلدالامین، ص251- 258؛ مجلسی، زادالمعاد، ص173ـ182.