بقیع، از چهارده قرن پیش تا امروز همواره زیارتگاه مسلمین و مرکز بیداری و تذکار خاطرات رجال و شخصیّت‌های بزرگ اسلام بوده است.

این قبرستان، پس از روضه مقدّسه نبویّه، یکی از منابع مهمّ تاریخ اسلام است که وجود شخصیت‌های تاریخی اسلامی را اثبات و تأیید می‎نماید که در حدود 10 هزار نفر از صحابه نبیّ مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله در این قبرستان مدفون می‎باشند.
 

* ناراحتی اکثریت مسلمانان از اهانت به تاریخ اسلام

خوش آن نسیم که مى‌آید از کنار بقیع

خوشا هواى روان‌بخش و مُشک‌بار بقیع

فرشتگان ز زمین مى‌برند سوى بهشت

براى غالیه‌ی حوریان غبار بقیع

اگر که طور تجلّى ز صدق مى‌طلبى

بیا به گلشن روحانى دیار بقیع

دریغ و درد که از ظلم دشمنان خدا

یک هزار و چهار صد سال است پیرامون شخصیت جامع‌الاطراف حضرت امیرالمؤمنین مولی الموحدین علی بن ابی طالب علیه‌السلام، نوابغ عالم علم، نخبگان و فرزانگان کم‌نظیر از مسلمان و دیگران سخن گفته و هزارها کتاب و رساله پیرامون ابعاد وجودی او، فضایل، مناقب، مکارم اخلاق و صفات الهی او گفته و نوشته‌اند و هنوز هم آگاهان خود را در این دریای بی‌کرانه به ساحلی نزدیک نمی‌بینند و مانند مسافرانی که در فضا در پرواز باشند هر چه پرواز می‌کنند پایانی برای سفر خود نمی‌یابند.

بسم الله الرحمن الرحیم

 قال مولانا امیرالمؤمنین علیه‌السّلام:
 « إِنَّا لَأُمَرَاءُ الْكَلَامِ وَ فِینَا تَنَشَّبَتْ‏ عُرُوقُهُ‏ وَ عَلَیْنَا تَهَدَّلَتْ غُصُونُه‏ »^(۱)

در میدان و جهان وسیعی که سخن از نهج‌البلاغة و از امام امیرالمؤمنین علیه‌السّلام باشد حقیر کمترین به ذرّه و کمتر از ذرّه هم در حساب نمی‌آیم اما جسارت نموده و خود را در شمار مادحان و توصیف‌کنندگان آن کتاب بی‌نظیر قرار می‌دهم « فَمَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ » :

شخصیّت والای حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام آن پیشوای عالیقدر، بسیار عظیم‌تر از آن است كه امثال حقیر بتوانیم با نگارش مقاله‌‌ای آن را شرح دهیم یا درباره آن كتابی بنگاریم.

* از نگاه دانشمندان اهل سنّت

در سال دهم بعثت سه سال قبل از هجرت، در ماه مبارك رمضان، اُمُّ المؤمنین خدیجه، بانوی مؤمنه و فداكار ـ پس از سپری شدن شصت و پنج سال از عمر پر بركتش درگذشت و بنا به قول «شیخ مفید»، این واقعه دردناك، در روز دهم ماه رمضان اتّفاق افتاد (1) و رسول خدا او را به دست خویش، در حجون مكّه مكرّمه دفن كرد، و حزن و اندوه آن حضرت، در مصیبت او به حدّی زیاد شد كه آن سال را «عامُ الْحُزْن» نام نهاد.

خانواده خدیجه، اصیل‌ترین خانواده‌‌ها

گرچه فداكاری بی‌مانند، استقامت، حق‌پرستی، توكل، قدرت اراده، چشم‌پوشی از مظاهر و جلوه‌های فریبنده دنیا و قطع علائق در واقعه جانسوز كربلا به‌قدری از وجود حسین‌(علیه‌السلام)  تجلّی كرده، و دل‌ها را مجذوب او نموده كه به عظمت‎های دیگر آن حضرت كمتر توجّه می‎شود.

مثل اینكه افكار جامعه و عقول بشر كسی را كه در راه یاری حقّ، فداكاری و از خودگذشتگی نشان دهد مالك تمام عظمت‌ها و فضایل می‎دانند و هرچه درجه فداكاری، عالی‌تر و خالص‎تر باشد، عظمت شخصیت او در دل‌ها بیشتر می‎شود.

«السَّلَامُ عَلَیْكِ یَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ‏ الَّذِی خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ بِهِ صَابِرَةً»
ای بانویی كه خداوند عالمیان تو را بر امتحان‌ دشوار خویش صابر یافت! ای دخت گرامی پیمبر!

سلام و درود خدا بر صبر تو،

در مقام بیان عظمت اهل بیت (ع) به خصوص حضرت فاطمه زهرا (س) و برکات وجودی آن بزرگواران چه می‌توان گفت و از کجا باید شروع کرد؟

باید دانست که ما هرچه داریم از اهل بیت (ع) است. غیر از آن‌ها هرکس هرچه می‌گوید، وقتی انسان آن‌ها را ملاحظه می‌کند می‌بیند به جایی متصل نیست و نمی‌شود به آن اعتماد کرد.