نصوص ولایت
سپاس خدا را كه ما در همه میدانها پیروزیم. منطق قرآن و عترت، منطق وحیانی و ایمانی است. آنانکه اهل انصافاند از رویداد بزرگ و تاریخی غدیر خم همه مطالب را میفهمند. از مثل یوم الدار و مصیبت بزرگ منع پیغمبر اکرم(ص) از کتابت وصیّت، حق را میشناسند.
حدیث طیر[1]، حدیث: «أَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَعَلِیٌّ بَابُها»[2]، حدیث
منزلت[3]، آیه: ﴿إِنَّمَا وَلِیُّكُمُ اللّٰهُ﴾[4]، آیه: ﴿إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً﴾[5]، آیه: ﴿إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ﴾[6]، آیه كریمه: ﴿إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّة﴾[7]، آیه: ﴿هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فی رَبِّهِمْ﴾[8]، آیه: ﴿الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهارِ سِرّاً وَعَلَانِیَةً﴾[9]، سوره «هَل أتى» و حدیث غدیر خم و نصوص بسیار دیگر، همه و هر یك ابلاغ و بیان ولایت امیرالمؤمنین علی(ع) است.
پیام اینهمه نصوص قرآنی و روایی و وحیانی این است كه تبلیغ
رسالت اسلام به ولایت حضرت علی(ع) كامل گردید و همه، اعلام این است كه دین، ابتر نماند و پیغمبر اكرم(ص) امّت بزرگ خود را مهمل و سرگردان نگذاشت.
این نصوص، همه ابلاغ دین و اتمام حجّت بر جهانیان تا روز قیامت است و همه، بشارت و مژده نجات و دعوت به خیر، صلاح، رستگاری و عدالت است. پس حجّت بر همه تمام است و راهی برای شانه خالی كردن از این وظیفه بزرگ باقی نمیماند.
[1]. ابنشهر آشوب، مناقب آل ابیطالب، ج2، ص114 ـ 116؛ مجلسـی، بحار الانوار، ج38، ص351 ـ 353، ب69، ح4.
[2]. کوفی، مناقب الامام امیرالمؤمنین(ع)، ج2، ص558؛ طبرانی، المعجم الکبیر، ج11، Z
[ص55؛ صدوق، الامالی، ص425، 655؛ همو، التوحید، ص307؛ مغربی، شرح الاخبار، ج1، ص89؛ حاکم نیشابوری، المستدرک، ج3، ص126 ـ 127؛ مفید، الاشاد، ج1، ص33؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج9، ص114. «من شهر علم و علی در آن است».
[3]. برقی، المحاسن، ج1، ص159؛ کلینی، الکافی، ج8، ص107؛ صدوق، الامالی، ص402.
[4]. مائده، 55.
[5]. مریم، 96. «کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام دادهاند، بهزودی (خداوند) رحمان محبتی برای آنان (در دلها) قرار میدهد».
[6]. رعد، 7. « تو فقط بیمدهندهای و برای هر گروهی هدایتکنندهای است».
[7]. بیّنه، 7. «کسانی که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند بهترین مخلوقات خدایند».
[8]. حج، 19. «این دو (گروه) دشمن یکدیگرند که درباره پروردگارشان باهم ستیزه میکنند».
[9]. بقره، 274. «کسانی که اموال خود را شب و روز، پنهان و آشکار انفاق میکنند».