بسمه تعالى وله الحمد

پس از رحلت رسول خدا(ص) و شهادت اميرالمؤمنين و سيدالشهدا(علیهما السلام)‘ تا امروز، ريشة تمام حركات و نهضت‌هاى شيعه و مسلمين، عليه باطل و استثمارگران، همين فلسفة اجتماعى انتظار و عقيده به ادامه مبارزه حقّ و باطل تا پيروزى مطلق بوده است.

از متن کتاب

انتظار، حالتى است كه از تركيب ايمان و اعتقاد به مبانى دين و ولايت امام‌زمان(عج) و شوق و علاقه به ظهور و حكومت و زيست و همراهى با اهل‌بيت(علیهم السلام)، تنفر از وضع موجود (غيبت امام) و توجّه به نقص و فساد و تباهى آن سرچشمه گرفته، و در وجود انسان شعله مى‌كشد و انواع دگرگونى‌ها را در حالت قلبى، انديشه و آمال انسانى، رفتار فردى و تلاش اجتماعى انسان ايجاد مى‌نمايد كه بحث و سخن از آنها نيازمند به حال و مجال بيشترى است.

اين كتاب كه در مقام بيان ارزش و اهمّيت انتظار مؤمنين براى ظهور

مولا، حضرت ولىّ عصر امام‌زمان(عج) مى‌باشد، در بررسى اثرات انتظار، به تبيين تأثيرات اجتماعى آن پرداخته، اين امر را از زواياى گوناگون روشن مى‌سازد، و تعهدات و وظايف يك منتظر را در قبال مقدمات ظهور و جامعة جهانى و مسلمين آشكار مى‌گرداند.

اين كتاب كه نخستين‌بار، سال‌ها پيش‌تر از اين، در دورة ننگين طاغوت منتشر شده بود، هم‌اكنون براى بار ديگر با تغييراتى اندك به خدمت منتظران و علاقه‌مندان به آستان قدس امام‌زمان، حضرت ولى عصر(عج) تقديم مى‌گردد.

«اَلْحَمْدُ للهِ الَّذي يُؤْمِنُ الْخآئِفينَ وَيُنَجّي‌ الصّالِحينَ، وَيَرْفَعُ الْمُسْتَضْعَفِينَ وَيَضَعُ الْمُسْتَكْبِرِينَ، وَيُهْلِكُ مُلُوكاً وَيَسْتَخْلِفُ آخَرِينَ»^[1]

«سپاس خدا را كه بيمناكان را آسودگی و ايمنى، و شايستگان را رهايى مى‌بخشد و مستضعفان را بالا می‌برد و بلندمرتبه مى‌گرداند، و مستكبران را خوار و پست و پادشاهانى را هلاك مى‌كند، و ديگران را به‌جاى آنها مى‌نشاند».

(هُوَ الَّذِى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ)؛^[2]

«او كسی است كه رسولش را با هدايت و آيين حق

فرستاد، تا آن را بر همه آيين‏ها غالب گرداند، هرچند مشركان كراهت داشته باشند!».

(وَلَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِىَ الصّالِحُونَ)؛^[3]

«در «زبور» بعد از ذكر (تورات) نوشتيم: بندگان شايسته‏ام وارث (حكومت) زمين خواهند شد!».

قال رسول الله(ص):

«ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ وَجَدَ حَلاوَةَ الإيمانِ:

أَنْ يَكُونَ اللهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِمّا سِواهُما،

وَأَنْ يُحِبَّ الْمَرْءَ، لا يُحِبُّهُ إِلاَّ للهِ،

وَأَنْ يَكْرَهَ أَنْ يَعُودَ فِي الْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ اللهُ مِنْهُ كَما يَكْرَهُ أَنْ يُلْقى فِي النّارِ»؛^[4]

«سه صفت است كه در هركس باشد، شيرينى ايمان را چشيده است:

1ـ خدا و پيامبر خدا نزد او، از هر چيز و هركس محبوب‌تر باشند.

2ـ هركس را دوست دارد، براى خدا دوست داشته باشد.

3ـ بعد از نعمت اسلام، از بازگشت به كفر (ارتداد و ارتجاع) كراهت داشته باشد، چنانچه افكنده‌شدن در آتش را كراهت دارد».