پدر او عالم عارف، مرحوم آیتالله آخوند ملا محمدجواد صافی (متولد 1287 ق) بود كه علاوه بر تخصّص، تحقیق، تألیف و تدریس در گرایشهای مختلف علوم اسلامی مانند فقه، اصول، كلام، اخلاق، حدیث و...، در زمینه هنرهای ارزشمندی چون شعر و خوشنویسی نیز سرآمد بود. زهد، تقوا، عشق به ولایت و فضیلتهای علمی اخلاقی آن بزرگمرد، از یك سو و مواضع قدرتمندانه او در سنگر امر به معروف و نهی از
منكر و جبههگیریهای صریحش در برابر افكار انحرافی، غیرمتدیّنان، ظالمان و جابران آن روزگار از سویی دیگر، هر قدر كه مردم گلپایگان را شیفته و مطیع محض او مینمود، هیئتحاكمه، خوانین و زورگویان را در برابرش شكنندهتر میكرد؛ چنانكه آنها همیشه او را سدّ راه اعمال خلاف شرع و بدعتگذاریهای خود دیده و تا زنده بود از غیرت دینی و خشم الهی او میترسیدند.
آفتاب عمر آن عالم جلیلالقدر در افق عصر بیست و پنجم رجب سال 1378 هـجری قمری، مصادف با شب شهادت حضرت امام موسی كاظم(علیهالسلام) غروب كرد.
مادر او بانوی فاضله، شاعره و عاشق اهل بیت(علیهمالسلام) فاطمه خانم، دختر حضرت آیتالله آخوند ملا محمّدعلی بود.
از ویژگیهای بزرگ معنوی، اخلاقی، كه در وجود آن مرحومه، متبلور بود، میتوان به تعبّد، اخلاص، تقوا، معرفت به حضرت حق، شجاعت، صراحت لهجه، شوهرداری كمنظیر، اهتمام در تربیت كودكان، راز و نیاز خاشعانه، ذكر، دعا و نماز شب اشاره كرد.