پدر او عالم عارف، مرحوم آيت‌الله آخوند ملا محمدجواد صافي (متولد 1287 ق) بود كه علاوه بر تخصّص، تحقيق، تأليف و تدريس در گرايشهاي مختلف علوم اسلامي مانند فقه، اصول، كلام، اخلاق، حديث و...، در زمينه هنرهاي ارزشمندي چون شعر و خوشنويسي نيز سرآمد بود. زهد، تقوا، عشق به ولايت و فضيلت‌هاي علمي اخلاقي آن بزرگ‌مرد، از يك سو و مواضع قدرتمندانه او در سنگر امر به معروف و نهي از
منكر و جبههگيريهاي صريحش در برابر افكار انحرافي، غيرمتديّنان، ظالمان و جابران آن روزگار از سويي ديگر، هر قدر كه مردم گلپايگان را شيفته و مطيع محض او مينمود، هيئت‌حاكمه، خوانين و زورگويان را در برابرش شكنندهتر ميكرد؛ چنان‌كه آنها هميشه او را سدّ راه اعمال خلاف شرع و بدعتگذاريهاي خود ديده و تا زنده بود از غيرت ديني و خشم الهي او ميترسيدند.
آفتاب عمر آن عالم جليل‌‌القدر در افق عصر بيست و پنجم رجب سال 1378 هـجری قمری، مصادف با شب شهادت حضرت امام موسي كاظم(علیه‌السلام) غروب كرد.
مادر او بانوي فاضله، شاعره و عاشق اهل بيت(علیهم‌السلام) فاطمه خانم، دختر حضرت آيت‌الله آخوند ملا محمّدعلي بود.
از ويژگيهاي بزرگ معنوي، اخلاقي، كه در وجود آن مرحومه، متبلور بود، ميتوان به تعبّد، اخلاص، تقوا، معرفت به حضرت حق، شجاعت، صراحت لهجه، شوهرداري كمنظير، اهتمام در تربيت كودكان، راز و نياز خاشعانه، ذكر، دعا و نماز شب اشاره كرد.