مسأله373. مسافري كه بايد نمازهاي چهار ركعتي را در سفر، دو ركعت بخواند، نميتواند در آن سفر روزه بگيرد، ولي بايد قضاي آن را به‌جا آورد، و مسافري كه نمازش را تمام ميخواند؛ مثل كسي كه شغل او سفر است، بايد در سفر روزه بگيرد.
مسأله374. اگر روزهدار بعد از ظهر مسافرت كند، بايد روزه خود را تمام كند و صحيح است.
مسأله375. اگر روزهدار پيش از ظهر مسافرت كند، وقتي به «حدّ ترخّص» برسد؛ يعني به‌جا يي برسد كه صداي اذان شهر را نشنود و اهل آنجا او را نبينند، بايد روزه خود را باطل كند و اگر پيش از آن روزه را باطل كند، علاوه بر قضا، بنا بر احتياط واجب، كفّاره هم دارد.
مسأله376. مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولي اگر براي فرار از روزه باشد، مكروه است.
مسأله377. اگر مسافر، پيش از ظهر به وطنش برسد، يا به‌جا يي برسد كه ميخواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه تا آن وقت، كاري كه روزه را باطل ميكند انجام نداده، بايد آن روز را روزه بگيرد و اگر انجام داده، نبايد آن روز را روزه بگيرد.
مسأله378. اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش، يا به
جايی كه ميخواهد ده روز بماند برسد، نبايد آن روز را روزه بگيرد.