مسأله 273. شكّ‌هايي كه نبايد به آنها اعتنا كرد عبارتند از:
1ـ در نماز مستحبي.
2ـ در نماز جماعت.
3ـ پس از سلام نماز.
4ـ بعد از گذشتن وقت نماز.
5ـ بعد از گذشتن محل چيزی در نماز.
مسأله274. اگر در تعداد ركعت‌هاي نماز مستحبّي شكّ كند، بنا را بر دو ميگذارد، چون تمام نمازهاي مستحبي ـ به‌جز نماز وتر و اعرابي ـ دو ركعتي است. پس اگر شكّ بين يك و دو يا دو و بيشتر از آن پيش آيد، بنا را بر دو ميگذارد و نماز صحيح است.
مسأله275. در نماز جماعت، اگر امام جماعت در ركعت‌هاي نماز شكّ كند ولي مأموم شكّ نداشته باشد و به امام بفهماند كه ركعت چندم است، امام جماعت نبايد به شكّ خود اعتنا كند و همچنين اگر مأموم شكّ كند، ولي امام جماعت شكّ نداشته باشد، همان‌گونه كه امام جماعت نماز را انجام ميدهد، او هم عمل ميكند و صحيح است.
مسأله276. اگر بعد از سلام نماز شكّ كند كه نمازش صحيح بوده يا نه؛ مثلاً شكّ كند ركوع كرده يا نه، يا بعد
از سلام نماز چهار ركعتي شكّ كند چهار ركعت خوانده يا پنج ركعت، به شكّ خود اعتنا نكند، ولي اگر هر دو طرف شكّ او باطل باشد؛ مثلاً بعد از سلام نماز چهار ركعتي شكّ كند كه سه ركعت خوانده يا پنج ركعت، نمازش باطل است.
مسأله277. اگر بعد از گذشتن وقت نماز شكّ كند كه نماز خوانده يا نه، يا گمان كند كه نخوانده، خواندن آن لازم نيست، ولي اگر پيش از گذشتن وقت شكّ كند كه نماز خوانده يا نه، يا گمان كند كه نخوانده، بايد آن را به‌جا آورد.
مسأله278. اگر يكي از شكّ‌هايي كه نماز را باطل ميكند، پيش آيد، بايد مقداري فكر كند و چنانچه چيزي يادش نيامد و شكّ باقي ماند، نماز را برهم ميزند و دوباره شروع كند.