نکتهای که در این حرکت وسیع و قرآنی باید به آن توجه داشت هشدار حضرت رسول اکرم(ص) در حدیث متواتر ثقلین است که باید تمسّک به قرآن با تمسّک به عترت و ائمه طاهرین(علیهم السلام) توأم و مقرون بههم باشد. آنچه برحسب این حدیث قطعی و مسلّم امان از ضلالت و گمراهی است تمسّک به ثقلین قرآن و عترت است.
پرواز بهسوی مدارج و معارج قرب الهی با این دو بال صورت میگیرد و با ترکِ هر کدام، پرواز تنها با دیگری امکانپذیر نیست. صِرف یاد گرفتن قرآن و تجوید خواندن آن بدون تمسّک به هدایتهای ائمه طاهرین(علیهم السلام) ولایت آنها و معرفت مقامشان میسّر نمیشود و الا امثال حجّاجها در قرائت صحیح قرآن و درک فصاحت و بلاغت آن مهارت داشتند ولی
مصداق: «رُبَّ تٰالِ الْقُراٰنَ وَ الْقُرْاٰنُ یَلْعَنُهُ»[1] بودند. حاصل این است که در این مسیر و حرکت نورانی باید از هدایت اهل بیت(علیهم السلام) کمک بگیریم. نباید در تمسّک به قرآن، تمسّک به اهل بیت(علیهم السلام) را را از نظر دور بداریم که خدای ناخواسته در تمسّک به هر یک از این دو امانت عزیز پیغمبر(ص) تمسّک به دیگری کمتر و کمرنگتر باشد. امید است که مؤسّسان این مراکز قرآنی با آگاهی و هوشیاری این نکته را نیز که بسیار مهم است در برنامهها و اساسنامههای خود منظور فرمایند.
[1]. فیض کاشانی، المحجةالبیضاء، ج2، ص218؛ همو، الوافی، ج8، ص632؛ مجلسی، بحارالانوار، 89، ص184؛ محدث نوری، مستدرکالوسائل، ج4، ص249.