سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

قرآن و اهل‌بیت(علیهم السلام)

نكته‌اى كه در حركت‌های قرآنى باید به آن توجه داشت، هشدار حضرت رسول اكرم ‌(ص) در حدیث متواتر ثقلین است كه باید تمسّك به قرآن با تمسّك به عترت و ائمه طاهرین(علیهم السلام)  توأم و مقرون به‌هم باشد.

آنچه بر‌حسب این حدیث قطعى و مسلّم، امان از ضلالت و گمراهى است، تمسّك به ثقلین (قرآن و عترت) است.

پرواز به‌سوى مدارج و معارج قرب الهى با این دو بال صورت مى‏گیرد و با ترك هركدام، پرواز تنها با دیگرى امكان پذیر نیست. صرف یادگرفتن قرآن و تجوید خواندن آن، بدون تمسّك به هدایت‌هاى ائمه طاهرین(علیهم السلام)  و ولایت آنها و معرفت مقاماتشان میسر نمى‏شود و اِلّا

 

امثال حجّاج‏ها در قرائت صحیح قرآن و درك فصاحت و بلاغت آن مهارت داشتند، ولى مصداق «رُبّ تالِ الْقُرْآنِ وَ الْقُرآنُ یَلْعَنُهُ»[1]بودند.

لطف‌الله صافی

16 جمادیالثانیة 1434

 


[1]. فیض كاشانى، المحجة‌البیضاء، ج2، ص218؛ همو، ‌الوافی، ج8، ص632؛ مجلسی، بحارالانوار، ج89، ص184؛ محدث نوری، مستدرک‌الوسائل، ج4، ص249. «چه بسیارند تلاوت‏كنندگان قرآن كه قرآن ایشان را نفرین مى‏كند».

نويسنده: 
کليد واژه: