از خوف خدا نمونه‌ای از جدش حضرت امام مجتبی(علیه‌السلام) بود. با یاد خدا و روز قیامت، بی‌اختیار گریه می‌كرد.
خدا را به حقیقت دل باور داشت، و مقام «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ وَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِی أَعْیُنِهِمْ»[1] را دریافته بود.
اجمالاً هر كس با ایشان از راه تذكر مسئولیت الهی و حساب و كتاب قیامت وارد می‌شد، قلب ایشان را مالك می‌شد و ایشان به بیم از اینكه مبادا نسبت به او كوتاهی كرده باشد عذرخواهی می‌نمود.
آخرت را می‌دید، و برای خدا غضب می‌كرد، و برای او تواضع و فروتنی می‌نمود.
[1]. نهج البلاغه، خطبه 193، ص303. «آفریدگار در اندیشه آنان بزرگ بود؛ پس هرچه جز اوست در دیده‌هایشان خُرد نمود».